ама иманыннан тайган, ондайды янъыдан тевбеге туьсирип болмайды. Неге десе ол, Алладынъ Улын янъыдан кашка керип, буьтин халктынъ алдында маскаралаган бир аьдемдей болады.
Сол саьатлей уьйкен ер сенъкилдеви болды. Шахардынъ оннан бири шашылды, ети мынъ аьдеми оьлди; калганларды коркув бийледи эм олар коьктеги Аллады данъкладылар.
Онынъ артыннан баска маьлек те: «Йойылды! Уллы шахар Бабыл йойылды! Ол оьзининъ каьхпелигининъ кутырган шагыры ман баьри халкларды эсирткен эди», – деп айта эди.
Уьйкен шахар да уьшке боьлинди, миллетлердинъ шахарлары да ойылдылар. Уллы Бабыл да Алла алдында эске алынды эм ога кызган ашувынынъ шагыр аягы берилди.
Сол заманда куьшли бир маьлек, туьйирмен тастай уьйкен тасты алып, денъизге атты эм: «Сосындай аявсызлык пан уллы шахар Бабыл корланаяк эм оннан сонъ табылмаяк.