22 เฮาฮู้ว่าสะป๊ะกู้สิ่งตี้พระเจ้าสร้างขึ้นนั้นก่ำลังโอดโอยอย่างทรมานเหมือนกับแม่ญิงตี้ก่ำลังจะเกิดลูก มาจ๋นแผวบ่าเดี่ยวนี้
พระองค์อู้กับหมู่สาวกของพระองค์ว่า “ต้านตังหลายจงออกไปบอกข่าวดีหื้อคนตังหลายฟังจ๋นใคว่โลก
ต๋อนตี้แม่ญิงเกิดลูก เขาก็ตุ๊กย้อนความเจ็บปวดทรมาน แต่เมื่อลูกเกิดออกมาแล้ว เขาก็ลืมความเจ็บปวดนั้น ย้อนเขามีความจื้นจมยินดีตี้ลูกได้เกิดมาในโลกนี้
ย้อนว่าพระเจ้าเยียะหื้อสะป๊ะกู้สิ่งตี้ถูกสร้างนั้นเป๋นอนิจจัง บ่ใจ้ว่าสิ่งหมู่นั้นอยากหื้อเป๋นจาอั้น แต่เป๋นไปต๋ามตี้พระเจ้าต้องก๋านหื้อเป๋น
แต่ต้านต้องยึดมั่นในความเจื้อต่อไป บ่ดีเลิกหวังในข่าวดีตี้ต้านได้ยินมาแล้ว ตี้คนได้บอกไปใคว่โลก ข้าพเจ้าเปาโลก็เป๋นผู้ฮับใจ๊บอกข่าวดีนี้
แม่ญิงคนนี้ต๊อง นางฮ้องอย่างเจ็บปวดย้อนว่าใก้จะเกิดลูกแล้ว