16 หมู่เขาจะบ่อยากข้าวอยากน้ำแหม ความฮ้อนจากแสงแดดจะบ่เผาหมู่เขาแหมต่อไป
แต่ฮากลงดินบ่เลิ็ก อยู่ได้บ่เมิน เมื่อเกิดปั๋ญหากาว่าโดนค่ำ ย้อนถ้อยกำนั้นเขาก็เลิกเจื้อไปเหีย
แต่เมื่อโดนแดดเผานักขึ้นติกๆ ก็เหี่ยวแห้งต๋าย ย้อนว่าฮากอยู่ตื้นล้ำไป
คนใดใค่เยียะต๋ามความต้องก๋านของพระเจ้านักเหลือสิ่งอื่นๆ พระเจ้าโผดหื้อคนนั้นเป๋นสุข ย้อนว่าเขาจะได้อิ่มอกอิ่มใจ๋
แต่ฮากลงดินบ่เลิ็ก อยู่ได้บ่เมิน เมื่อเกิดปั๋ญหากาว่าโดนค่ำย้อนถ้อยกำนั้น เขาก็เลิกเจื้อไปเหีย
พระองค์โผดหื้อสิ่งดีๆ แก่คนอดอยาก แต่คนร่ำรวยพระเจ้าหื้อปิ๊กไปมือบ่ดาย
หมู่ต้านตี้กั้นอยากในเวลานี้ พระเจ้าโผดหื้อหมู่ต้านเป๋นสุข ย้อนว่าหมู่ต้านจะได้กิ๋นอิ่ม หมู่ต้านตี้ฮ้องไห้อยู่ในเวลานี้ พระเจ้าโผดหื้อหมู่ต้านเป๋นสุข ย้อนว่าหมู่ต้านจะได้ใค่หัว
แต่คนตี้ได้กิ๋นน้ำตี้เฮาจะหื้อ ก็จะบ่อยากกิ๋นน้ำแหม ย้อนว่าน้ำตี้เฮาจะหื้อนั้นก็ก๋ายเป๋นต๋าน้ำตี้ไหลบ่หยุดในตั๋วเขา กับจะหื้อเขามีจีวิตนิรันดร์”
ย้อนว่าเมื่อตะวันขึ้น แดดก็เผาหญ้า แล้วดอกมันก็จะเหี่ยวแห้งหลวะออกจากต้น แล้วความงามของมันก็เสี้ยงหมด คนร่ำรวยก็จะเป๋นจาอั้นเหมือนกั๋น หมู่เขาจะต๋ายไปในต๋อนตี้ก่ำลังวุ่นวะวุ่นวายกับก๋านงานของหมู่เขา
พระองค์จะเจ๊ดน้ำต๋ากู้หยดจากต๋าของหมู่เขา แล้วจะบ่มีความต๋าย ความเศร้าโศก ก๋านไห้ฮ้อง กาว่าความเจ็บปวดแหมต่อไป ย้อนสิ่งเก่าๆ ตี้เกยเป๋นมาได้ป๊นไปแล้ว”