23 พระองค์ก็จู๋งมือคนต๋าบอดออกมานอกหมู่บ้าน แล้วถ่มน้ำลายใส่ต๋าตึงวางมือบนต๋าสองเบื้องของคนนั้น ถามว่า “ผ่อหันอะหยังพ่องก่อ”
อ้อนวอนพระองค์ว่า “ลูกสาวหน้อยๆ ของข้าพเจ้าป่วยก่ำลังจะต๋าย ขอพระองค์โผดไปวางมือบนตั๋วเขาน่อยเต๊อะ เปื้อเขาจะได้หายโรค แล้วบ่ต๋าย”
พระองค์ปาป้อจายคนนั้นออกจากคนตังหลายไปอยู่แหมตี้นึ่ง พระองค์เอานิ้วมือซุกเข้าไปในฮูหูของเขา แล้วถ่มน้ำลายใส่นิ้วมือแปดตี้ลิ้นของเขา
คนต๋าบอดก็ได้เหงยหน้าขึ้นมาผ่อแล้วบอกว่า “หันคนเหมือนเก๊าไม้เตียวไปเตียวมา”
พระองค์ก็ส่งเขาปิ๊กเมือบ้านเหียกับบอกว่า “ห้ามแว่เข้าไปในหมู่บ้านเน่อ”
นายพันจึงจู๋งมือป้อจายหนุ่มคนนั้นไปห่างจากหมู่คนแล้วถามว่า “มีอะหยังกา”
แล้วเซาโลก็ลุกขึ้น แต่เมื่อมืนต๋าผ่อก็บ่หันอะหยังสักอย่าง คนหมู่นั้นจึงจู๋งมือเซาโลปาเข้าไปในเมืองดามัสกัส
เซิ่งบ่เหมือนพันธสัญญา ตี้เฮาได้เยียะกับหมู่ป้ออุ๊ยแม่หม่อนของเขา ต๋อนตี้เฮาจู๋งมือหมู่เขาออกมาจากประเทศอียิปต์ ย้อนหมู่เขาบ่ได้ซื่อสัตย์ต่อพันธสัญญาของเฮา ย้อนจาอั้นเฮาเลยละหมู่เขาไว้ องค์พระผู้เป๋นเจ้าอู้จาอี้ละ
เฮาแนะนำหื้อหมู่ต้านซื้อคำตี้ได้หลอมด้วยไฟหื้อบริสุทธิ์แล้วจากเฮา เปื้อหมู่ต้านจะได้ร่ำรวยแต๊ๆ หื้อหมู่ต้านซื้อเสื้อผ้าสีขาวไปใส่เปื้อจะได้บ่ต้องอาย ย้อนป๋วยตั๋วอยู่ แล้วหื้อซื้อยามาใส่ต๋าของหมู่ต้านเปื้อจะได้ผ่อหัน