42 เมื่อหละอ่อนคนนั้นก่ำลังมา ผีฮ้ายก็เยียะหื้อเขาจั๊กดิ้นจั๊กงอ แต่พระเยซูสั่งผีฮ้ายนั้นหื้อออกมา กับฮักษาหละอ่อนหื้อหายเป๋นปกติ แล้วหื้อป้อของเขาฮับไป
หมู่เขาก็ปาหละอ่อนมาหาพระองค์ เมื่อผีหันพระองค์ ก็เยียะหื้อหละอ่อนจั๊ก แล้วโก้นลงกิ้งไปมาบนปื๊นดิน กับน้ำลายออกเต๋มปากโจ๊ะโฟ๊ะ
คนต๋ายนั้นก็ลุกขึ้นนั่งอู้ได้ พระองค์จึงมอบจายหนุ่มคนนั้นหื้อแม่ของเขา
ผีฮ้ายเข้าเขา เยียะหื้อเขาฮ้องเสียงดังบ่าเดี่ยวนั้นเลย กับโก้นลงจั๊กดิ้นจั๊กงอน้ำลายออกเต๋มปาก จ๋นเนื้อตั๋วม้านไปหมด ผีตึงบ่ออกจากเขาเลย
พระเยซูตอบว่า “เฮ่อ หมู่คนบ่มีความเจื้อกับเยียะบ่ดี เฮาจะอยู่กับหมู่สูกับจะต้องอดทนกับหมู่สูไปแผวไหน ปาลูกมานี่แล่”
คนตังหลายก็งืดในฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้า แต่เมื่อหมู่เขายังยืนงืดในสิ่งตังหลายตี้พระเยซูเยียะ พระองค์ก็อู้กับหมู่สาวกว่า
เมื่อเฮือออกจากฝั่งมาได้สักห้า หกกิโลเมตร หมู่สาวกก็หันพระเยซูก่ำลังเตียวมาบนน้ำเข้ามาใก้เฮือ หมู่เขาก็ปากั๋นกั๋วขนาด
เปโตรจึงเอามือจ้วยตุ้มนางลุกขึ้นยืน จากนั้นก็ฮ้องหมู่ผู้เจื้อกับหมู่แม่หม้ายเข้ามา แล้วหื้อผ่อว่านางมีจีวิตขึ้นมาแล้ว
ย้อนจาอี้ ขอหื้อสวรรค์ กับผู้ตี้อยู่บนสวรรค์นั้นจงจื้นจมยินดีเต๊อะ แต่หมู่เจ้าตี้อยู่ในโลกกับในทะเลจะปะกับความฉิบหาย ย้อนมารได้ลงมาหาหมู่เจ้าด้วยความแค้นขนาดหนัก ย้อนฮู้ว่าเวลาของมันมีหน้อยนักแกแล้ว”