5 “มีจาวนาคนนึ่งออกไปหว่านเม็ดพืช บางเม็ดตกต๋ามหนตางเตียว คนก็ย่ำแล้วนกก็มาจิกกิ๋นเหียหมด
พระเยซูตอบว่า “คนตี้หว่านข้าวเจื๊อดีนั้นคือบุตรมนุษย์
“ต้านตังหลายเผียบเหมือนเกื๋อสำหรับคนในโลกนี้ถ้าเกื๋อจ๋างไปเหีย จะเยียะหื้อเก็มแหมตึงบ่ได้ บ่มีประโยชน์อะหยังแหมต่อไป เอาขว้างหื้อคนย่ำเต้าอั้น
เม็ดตี้ตกต๋ามหนตางเตียวก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำของพระเจ้าแล้ว แต่ซาต๋านมาลู่เอาถ้อยกำนั้นตี้หว่านลงในใจ๋ของเขาไปเหีย
เมื่อมีหมู่คนจ๋ำนวนนัก คนจากหลายบ้านหลายเมืองมาหาพระเยซู พระองค์จึงอู้กับหมู่เขาเป๋นกำเผียบว่า
บางเม็ดก็ตกลงดินตี้ปื๊นตังลุ่มเป๋นบ่าหินเต๋มไปหมด เมื่องอกขึ้นมาบ่ปอเมินก็เหี่ยวแห้งต๋าย ย้อนว่าขาดน้ำ
ย้อนจาอั้นเฮาต้องเอาใจ๋ใส่สิ่งต่างๆ ตี้ได้ยินมาหื้อนักขึ้นแหม เปื้อเฮาจะบ่ได้หลงไป