41 พระองค์จึงอู้ว่า “เจ้าหนี้คนนึ่งมีลูกหนี้สองคน คนนึ่งเป๋นหนี้ห้าร้อยเดนาริอัน แหมคนนึ่งเป๋นหนี้ห้าสิบเดนาริอัน
“บ่ากองคนฮับใจ๊คนนั้นออกไปแล้ว ไปปะเปื้อนตี้เป๋นคนฮับใจ๊ตวยกั๋น ตี้เป๋นหนี้เขาอยู่นึ่งร้อยเดนาริอัน เขาก็เข้าไปบีบคอเปื้อนคนฮับใจ๊คนนั้นแล้วสั่งว่า ‘ส้ายสตางค์ตี้เป๋นหนี้มาบ่าเดี่ยวนี้เลย’
ขอโผดยกโต้ษบาปของข้าพระองค์ตังหลาย เหมือนกับตี้ข้าพระองค์ตังหลายยกโต้ษหื้อคนอื่นตี้เยียะบ่ดีต่อข้าพระองค์ตังหลาย
แต่พระองค์อู้ว่า “หมู่ต้านไปเซาะของกิ๋นมาเลี้ยงหมู่เขาเหียก่า” หมู่สาวกบอกว่า “จะต้องใจ๊เงินจ๋ำนวนก้าจ้างสองร้อยวันเถิงจะปอซื้อของกิ๋นมาเลี้ยงคนหมู่นี้ได้”
ขอโผดยกโต้ษบาปของข้าพระองค์ตังหลาย เหมือนข้าพระองค์ยกโต้ษหื้อคนตี้เยียะบาปต่อข้าพระองค์นั้น ขอบ่หื้อปาข้าพระองค์ตังหลาย เข้าไปหาก๋านลองใจ๋’ ”
แต่คนตี้บ่ฮู้ แล้วเยียะในสิ่งตี้สมควรจะถูกเฆี่ยน ก็จะถูกเฆี่ยนหน้อย ใผได้ฮับนัก ก็จะต้องหื้อนัก ใผได้ฮับความไว้วางใจ๋นักก็จะต้องฮับผิดชอบนัก
กาว่าสิบแปดคนนั้นลอ ตี้หอคอยเมืองสิโลอัมโก้นเต๋งหมู่เขาต๋าย ต้านตังหลายกึ๊ดว่าหมู่เขาเป๋นคนบาปนักเหลือคนตังหลายตี้อยู่ในกรุงเยรูซาเล็มกา
พระเยซูจึงอู้กับเขาว่า “ซีโมนเหย เฮามีเรื่องจะอู้กับต้านหน้อย” เขาก็ตอบว่า “เจิญอาจ๋ารย์ อู้ไปเต๊อะ”
ย้อนจาอั้นเฮาบอกต้านว่า บาปของแม่ญิงคนนี้เซิ่งมีนัก ได้โผดยกหื้อแล้ว ย้อนนางฮักเฮานัก แต่คนตี้ได้ฮับก๋านยกโต้ษหน้อยก็ฮักหน้อย”
ย้อนว่ากู้คนเยียะบาปเหมือนกั๋นหมด บ่มีใผไปเถิงมาตรฐานอันมีเกียรติของพระเจ้าได้สักคน
เมื่อมีบทบัญญัติ ก็เยียะหื้อคนเยียะบาปนักขึ้น แต่เมื่อมีก๋านเยียะบาปนักขึ้นตี้ไหน พระคุณของพระเจ้าก็มีนักขึ้นเหลือนั้นตี้หั้น