20 เมื่อพระเยซูหันความเจื้อของหมู่เขา ก็อู้กับคนง่อยว่า “เปื้อนเหย บาปของเจ้าได้โผดยกหื้อแล้วเน่อ”
มีคนปากั๋นหามคนง่อยนอนอยู่ตี้นอนคนนึ่งมาหาพระเยซู เมื่อพระองค์หันความเจื้อของหมู่เขา ก็อู้กับคนง่อยว่า “ลูกเหย สบายใจ๋เต๊อะ บาปของเจ้าได้โผดยกหื้อแล้วเน่อ”
อันใดจะง่ายเหลือกั๋น ตี้จะว่า ‘บาปของเจ้าได้โผดยกแล้ว’ กาว่า ‘ลุกขึ้นเตียวไปเต๊อะ’
พระองค์หันความเจื้อของหมู่เขาก็อู้กับคนง่อยว่า “ลูกเหย บาปของเจ้าได้โผดยกหื้อแล้วเน่อ”
พระองค์จึงบอกกับแม่ญิงคนนั้นว่า “บาปของเจ้า เฮายกหื้อแล้ว”
บ่ต้องมีใผมาบอกพระองค์ว่าใจ๋คนเป๋นจาใด ย้อนว่าพระองค์ฮู้จิตใจ๋ของคนกู้คนดี
หลังจากนั้น พระเยซูก็ปะเขาแหมเตื้อในพระวิหาร พระองค์ก็อู้กับเขาว่า “ต๋อนนี้ต้านก็หายดีแล้ว หื้อย้างเยียะบาปเหีย เปื้อบ่หื้อความตุ๊กนักเหลือนี้เกิดขึ้นกับต้านแหม”
เมื่อบารนาบัสมาแผวเมืองอันทิโอกแล้ว หันว่าพระเจ้าปั๋นปอนคนตี้หั้นแต๊ๆ เขาก็ดีใจ๋ขนาด แล้วหื้อก๋ำลังใจ๋กับหมู่เขาหื้อเจื้อฟังองค์พระผู้เป๋นเจ้าอย่างมั่นคง
ป้อจายคนนี้ก่ำลังนั่งฟังเปาโลอู้อยู่ เปาโลก็ปักต๋าผ่อมาตี้เขา แล้วหันว่าเขามีความเจื้อปอตี้จะฮับก๋านฮักษาหื้อหายได้
ถ้าหมู่ต้านยกโต้ษหื้อใผ ข้าพเจ้าก็จะยกโต้ษหื้อเขาตวย กับเมื่อข้าพเจ้ายกโต้ษหื้อนั้น (ถ้ามีเรื่องอะหยังหื้อยกโต้ษ) ข้าพเจ้าก็จะเยียะต่อหน้าพระคริสต์ย้อนหันแก่หมู่ต้าน
หื้ออะลุ้มอะหล่วยต่อกั๋น กับถ้ามีใผคนใดในหมู่ต้านบ่ปอใจ๋กั๋น ก็หื้อยกโต้ษหื้อกั๋น องค์พระผู้เป๋นเจ้ายกโต้ษหื้อต้านจาใดก็หื้อยกโต้ษหื้อกั๋นจาอั้น
แต่บางคนจะอู้ว่า “ต้านมีความเจื้อ แต่ตั๋วข้าพเจ้าเป๋นคนเยียะ” ข้าพเจ้าจะบอกกับเขาว่า “ขอแสดงหื้อข้าพเจ้าหันความเจื้อของต้านโดยก๋านบ่ต้องเยียะต๋ามกำลอ แล้วข้าพเจ้าก็จะแสดงความเจื้อของข้าพเจ้าโดยก๋านเยียะต๋ามหื้อผ่อตวย”