52 หมู่สาวกก็นมัสก๋านพระองค์ แล้วปากั๋นปิ๊กเข้ากรุงเยรูซาเล็มด้วยความจื้นจมยินดี
เมื่อหันพระเยซูก็ปากั๋นนมัสก๋านพระองค์ แต่มีบางคนอิกขะหลิกในใจ๋
จู่ๆ พระเยซูก็มาปะแม่ญิงสองคนนี้ ตั๊กหมู่นาง ตึงสองคนก็เข้ามากอดตี๋นพระองค์แล้วนมัสก๋านพระองค์
เมื่อก่ำลังปั๋นปอนอยู่นั้น พระเจ้าก็ฮับพระองค์ขึ้นไปสวรรค์
หมู่เขาอยู่ในพระวิหารกู้วัน เปื้อสรรเสริญพระเจ้า
ต้านได้ยินตี้เฮาบอกต้านแล้วว่า เฮาจะละหมู่ต้านไปและจะปิ๊กมาหาหมู่ต้านแหม ถ้าหมู่ต้านฮักเฮา หมู่ต้านก็จะดีใจ๋ตี้เฮาจะปิ๊กไปหาพระบิดา ย้อนพระบิดาเป๋นใหญ่เหลือตั๋วเฮา
ก็เหมือนกับต๋อนนี้ตี้หมู่ต้านตุ๊กอกตุ๊กใจ๋ แต่เมื่อเฮาปิ๊กมาหาหมู่ต้านแหม หมู่ต้านก็จะมีความจื้นจมยินดี กับจะบ่มีใผมาลู่เอาความจื้นจมยินดีไปจากหมู่ต้านได้
แต่เฮาบอกความจริงแก่หมู่ต้านว่า ตี้เฮาจากหมู่ต้านไปนั้น ก็เป๋นก๋านดีกับหมู่ต้านย้อนว่าถ้าเฮาบ่ไป พระองค์ผู้จ้วยก็จะบ่มาหาหมู่ต้าน แต่ถ้าเฮาไป เฮาก็จะส่งพระองค์ผู้จ้วยมาหาหมู่ต้าน
แล้วโธมัสก็ฮ้องขึ้นมาว่า “องค์พระผู้เป๋นเจ้า พระเจ้าของข้าพระองค์”
แล้วหมู่เขาก็ลงจากดอยบ่ากอกเทศปิ๊กไปกรุงเยรูซาเล็ม เซิ่งอยู่ห่างออกไปประมาณนึ่งกิโลเมตร
เถิงแม้ว่าหมู่ต้านบ่เกยหันพระเจ้า แต่หมู่ต้านก็ยังฮักพระองค์ ต๋อนนี้หมู่ต้านก็ยังบ่หันพระองค์ แต่หมู่ต้านก็เจื้อวางใจ๋พระองค์กับมีความสุข ตึงความจื้นจมยินดีจ๋นเสี้ยงสุดกำอู้ใดจะมาเผียบ