30 แต่เมื่อลูกคนนี้ของป้อได้ใจ๊สมบัติจ๋นหมดจ๋นเสี้ยง โดยไปคบแม่ญิงขายตั๋ว ป้อยังได้ฆ่าลูกงัวตั๋วตุ้ยๆ เลี้ยงกั๋นอยู่กา’
ย้อนว่าคนตังหลายได้เอาสตางค์ตี้เหลือใจ๊มาจ่อม แต่แม่หม้ายคนนี้ตุ๊กยาก ยังได้เอาสตางค์ตี้มีอยู่สำหรับเลี้ยงจีวิตของตั๋วมาจ่อมจ๋นเสี้ยงหมด”
แต่เขาตอบป้อว่า ‘ผ่อลอ ลูกได้ฮับใจ๊ป้อมากี่ปี๋แล้ว บ่เกยเหลือกำสั่งของป้อเลยสักข้อ ขนาดแป๊ะสักตั๋วนึ่ง ป้อก็ยังบ่เกยหื้อฆ่าเลี้ยงเปื้อฉลองกับเปื้อนฝูง
ป้อจึงตอบเขาว่า ‘ลูกเหย ลูกอยู่กับป้อมาตลอด ของของป้อตึงหมดก็เป๋นของเจ้าแล้ว
สมควรตี้หมู่เฮาจะยินดีกับฉลองกั๋น ย้อนน้องคนนี้ต๋ายแล้วแต่ปิ๊กเป๋นขึ้นมาแหม เขาหายไปแล้วแต่ได้มาปะกั๋นแหม’ ”
คนฟาริสีหยิ่งจ๋องหองคนนั้นลุกขึ้นยืนอธิษฐานว่า ‘พระองค์เจ้าข้า ขอบพระคุณพระองค์ตี้ข้าพเจ้าบ่เหมือนคนอื่น ตี้เป๋นคนโลภคนบ่ดี คนล่วงประเวณี กับบ่เหมือนคนเก็บภาษีคนนี้