15 จึงไปขอเยียะก๋านกับจาวเมืองคนนึ่ง คนนั้นก็ใจ๊เขาไปเลี้ยงหมูอยู่ก๋างโต้ง
“ห้ามเอาของศักดิ์สิทธิ์ยื่นหื้อหมา กับบ่ดีเอาไข่มุกโจ้งหื้อหมู ย้อนว่าหมากับหมูจะเอาตี๋นซอกย่ำของหมู่นั้นหื้อจ๋มปื๊นตี๋นของมัน ป๋ายบ่ปอจะงว้ายปิ๊กมาขบตวย
ได้สักสองสามวันลูกคนหล้าก็เก็บเอาทรัพย์สมบัติ ตึงหมดตี้เป๋นของเขาออกจากบ้านไปเมืองไก๋ แล้วใจ๊จ่ายสตางค์อย่างสุรุ่ยสุร่าย
เมื่อสตางค์เสี้ยงหมดแล้ว ก็เกิดกั้นอยากในเมืองนั้น เขาก็บ่มีสตางค์ติดตั๋วเลย
เขาใค่อยากกิ๋นหื้ออิ่มต้อง แต่บ่มีใผหื้ออะหยังเขากิ๋นสักอย่าง แม้แต่บ่าถั่วตี้หมูกิ๋น เขาก็ใค่อยากกิ๋น
แต่บ่าเดี่ยวนี้ต้านตังหลายป๊นจากก๋านเป๋นขี้ข้าของบาป แล้วมาเป๋นขี้ข้าของพระเจ้า ประโยชน์ตี้หมู่ต้านจะได้ฮับก็คือก๋านเป๋นคนบริสุทธิ์ แล้วจะเยียะหื้อต้านได้ฮับจีวิตนิรันดร์
เมื่อตะก่อนเฮาก็เกยเป๋นคนบ่หลวก บ่เจื้อฟัง กับหลงผิด ตกเป๋นขี้ข้าของตั๋ณหากับก๋านม่วนงันสันเล้า จีวิตมีก้าเรื่องขอยกั๋น ตึงความบ่ดีเต๋มไปหมด เฮาจังคนอื่น คนอื่นจังเฮาตวย