16 พระองค์อู้กำเผียบข้อนึ่งหื้อหมู่เขาฟังว่า “มีเศรษฐีคนนึ่ง นาของเขาได้ข้าวนักขนาด
แต่มีบางเม็ดตกบนดินดี ก็งอกงามใหญ่ขึ้น เกิดดอกออกผลร้อยเต้าพ่อง หกสิบเต้าพ่อง สามสิบเต้าพ่อง
ถ้าต้านตังหลายเยียะจาอี้แล้ว ก็แสดงว่าต้านเป๋นลูกแต๊ๆ ของพระบิดาตี้อยู่ในสวรรค์ ย้อนว่าพระองค์ก็เยียะหื้อตะวันส่องแจ้งหลึแจ้งหลึ้งตึงคนบ่ดีกับคนดี ก็หื้อฝนตกลงมาใส่ตึงคนตี้เยียะดีตึงคนตี้เยียะฮ้ายเหมือนกั๋นหมดกู้คน
แล้วพระองค์ก็อู้กับคนตังหลายว่า “จงหละวังหื้อละเว้นก๋านโลภตึงหมดเหีย ย้อนว่าจีวิตของคนเฮาบ่ได้ขึ้นอยู่กับก๋านมีสิ่งของนักๆ”
เขากึ๊ดในใจ๋ว่า ‘เฮาจะเยียะจาใดดีหา ย้อนว่าเฮาบ่มีตี้ตี้จะใส่ข้าวจ๋นหมดจ๋นเสี้ยงได้’
แต่โดยสิ่งดีๆ ตี้เยียะต่อคน พระองค์ก็หื้อหลักฐานมาบ่เกยขาดว่าพระองค์มีอยู่ อย่างเจ้น พระองค์โผดหื้อมีฝนตกจากต๊องฟ้า มีพืชผลต๋ามหละดู พระองค์เลี้ยงดูหื้อต้านตังหลายกิ๋นอิ่ม กับเยียะหื้อจื้นเจยบานขนาด”