17 ในบทบัญญัติของต้านบอกว่า ถ้ามีกำพยานสองคน กำพยานนั้นก็เจื้อถือได้
แต่ถ้าเขาบ่ยอมฟัง ก็หื้อปาแหมสักคนสองคนตวยต้านไปหาเขา เปื้อว่าเรื่องราวตี้เกิดขึ้นนั้นจะได้มีพยานสองสามคนเถิงจะเจื้อถือได้
พระเยซูก็ตอบว่า “ในบทบัญญัติของหมู่ต้าน มีกำของพระเจ้าตี้เขียนไว้บ่ใจ้กา ว่า ‘พระเจ้าอู้ว่า หมู่ต้านเป๋นเทพเจ้าตังหลาย’
ตี้เป๋นจาอั้นก็เปื้อหื้อเป๋นไปต๋ามบทบัญญัติของเขาตี้ว่า ‘หมู่เขาจังเฮาโดยบ่มีสาเหตุ’
เตื้อนี้ จะเป๋นเตื้อตี้สามตี้ข้าพเจ้าจะไปแอ่วหาหมู่ต้าน อย่างตี้มีเขียนในพระคัมภีร์ว่า “ข้อกล่าวหากู้ข้อต้องมีพยานสองเถิงสามคน เถิงจะเจื้อถือได้”
ถ้าจาอั้นแล้ว บทบัญญัตินี้ก็เผียบเหมือนเป๋นผู้ตี้ควบคุมเฮา จ๋นเถิงวันตี้พระเยซูคริสต์มา เปื้อพระเจ้าจะเยียะหื้อเฮาเป๋นคนถูกต้องต๋ามธรรมโดยความเจื้อ
หมู่ต้านตี้ใค่อยู่ใต้บทบัญญัติ หมู่ต้านบ่ฮู้กา ว่าบทบัญญัตินั้นเขียนว่าจาใดพ่อง
คนใดตี้บ่ยอมเจื้อฟังบทบัญญัติของโมเสส ถ้ามีหลักฐานจากพยานสองสามคน เขาก็ต้องถูกฆ่าต๋ายอย่างบ่มีก๋านอินดู
ถ้าเฮาเจื้อถือพยานตี้เป๋นมนุษย์ได้ กำพยานของพระเจ้าก็น่าเจื้อถือนักเหลือนั้นแหม ย้อนว่าพระเจ้าเองเป๋นพยานหื้อกับพระบุตรของพระองค์
แล้วเฮาจะส่งพยานของเฮาไปสองคนกับหื้อฤทธิ์อำนาจหมู่เขา หมู่เขาจะนุ่งผ้ากระสอบ แล้วบอกถ้อยกำของเฮาเป๋นเวลานึ่งปันสองร้อยหกสิบวัน”