5 ตี้หั้นมีป้อจายคนนึ่ง บ่สบายได้สามสิบแปดปี๋แล้ว
พระเยซูก็ถามป้อของหละอ่อนคนนั้นว่า “ผีเยียะหื้อเป๋นจาอี้มาเมินแล้วกา” ป้อก็ตอบว่า “เป๋นตั้งแต่เมื่อหน้อยๆ มาแล้ว
แม่ญิงคนนี้เป๋นเจื๊อสายของอับราฮัม เขาถูกซาต๋านเยียะหื้อเป๋นโรคมาสิบแปดปี๋แล้ว บ่สมควรเตื้อกาตี้นางจะมีอิสระในวันสะบาโต”
มีแม่ญิงคนนึ่งเป๋นโรคเลือดตกบ่หยุดสิบสองปี๋แล้ว เสี้ยงเงินทองหื้อหมอฮักษาจ๋นหมดเนื้อหมดตั๋ว แต่บ่มีใผฮักษาได้
หลังจากนั้น พระเยซูก็ปะเขาแหมเตื้อในพระวิหาร พระองค์ก็อู้กับเขาว่า “ต๋อนนี้ต้านก็หายดีแล้ว หื้อย้างเยียะบาปเหีย เปื้อบ่หื้อความตุ๊กนักเหลือนี้เกิดขึ้นกับต้านแหม”
เมื่อพระเยซูหันเขานอนอยู่ตี้หั้น พระเยซูก็ฮู้ว่าป้อจายคนนี้บ่สบายมาเมิน พระองค์ก็เลยอู้กับเขาว่า “ใค่อยากหายก่อ”
บ่ากองพระเยซูก่ำลังเตียวตางอยู่ พระองค์ก็หันป้อจายต๋าบอดตั้งแต่เกิดคนนึ่ง
แต่เฮาบ่ฮู้ว่าเยียะหยังบ่าเดี่ยวนี้เขาเถิงผ่อหันได้ แล้วใผเยียะหื้อเขาหายบอดเฮาก็บ่ฮู้เหมือนกั๋น ไปถามเขาเอาเต๊อะ เขาใหญ่แล้ว เขาตึงเล่าเรื่องของเขาคนเดียวได้”
ตี้เมืองลิสตรามีป้อจายตี๋นบ่ดีคนนึ่งนั่งอยู่ เขาเตียวบ่ได้มาตั้งแต่เกิดแล้ว
มีป้อจายคนนึ่งเป๋นง่อยเปี้ยเสียขามาตั้งแต่เกิด กู้วันจะมีคนหามเขาเข้าไปไว้ตี้ฮิมปะตู๋พระวิหาร เซิ่งปะตู๋หั้นจื้อว่า ปะตู๋งาม เปื้อแนขอสตางค์จากคนตี้เข้ามาในพระวิหารนั้น
เป๋นเรื่องอัศจ๋รรย์แต๊ๆ ตี้ป้อจายเป๋นง่อยตั้งแต่เกิด แล้วบ่าเดี่ยวนี้อายุได้สี่สิบป๋ายเตียวได้ดวากๆ
ตี้หั้นเขาปะป้อจายคนนึ่งจื้อไอเนอัสเป๋นง่อยนอนอยู่บนตี้นอนมาแปดปี๋แล้ว