48 ถ้าเฮาป่อยหื้อเขาเยียะจาอี้ไปติกๆ คนตังหลายก็จะปากั๋นไปเจื้อเขาเหียหมด แล้วหมู่โรมันก็จะมาทำลายตึงพระวิหารและตึงจ้าดของเฮา”
กษัตริย์โขดขนาด เลยส่งก๋องทัพมาฆ่าฆาตกรหมู่นั้น แล้วเผาเมืองของหมู่เขาตวย
หื้อออกไปต๋ามกู้ฮ่อมตางเตียว เมื่อปะใผก็เจิญมาในงานนี้หื้อหมด
“ดาเนียลผู้เป๋นปากเป๋นเสียงแตนพระเจ้าเกยอู้เถิง ‘สิ่งตี้มาย่ำสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตี้เยียะหื้อเกิดความฉิบหาย’ เมื่อต้านหันสิ่งนั้นตั้งอยู่ในสถานตี้ศักดิ์สิทธิ์ (หื้อคนตี้อ่านกำนี้เข้าใจ๋ความหมายหื้อดี)
คนตังหลายตอบว่า “หมู่เฮากับลูกๆ ของเฮาจะฮับผิดชอบเรื่องก๋านต๋ายของเขาคนเดียว”
ความฉิบหายก็จะเกิดกับหมู่ผู้ชำนาญบทบัญญัติ ย้อนว่าหมู่เจ้าเอาลูกขะแจ๋แห่งความฮู้เรื่องพระเจ้าไปซ่อนไว้เหีย แต่หมู่เจ้าก็บ่ยอมเข้าไป คนอื่นฮิจะเข้าไป หมู่เจ้าเองก็ขวางไว้เหีย”
ตี้ตกต๋ามหนตางเตียวก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำของพระเจ้า แล้วมารก็มาลู่เอาถ้อยกำนั้นตี้หว่านลงในใจ๋ของเขาไปเหีย เปื้อบ่หื้อเขาเจื้อและรอดป๊นบาปโต้ษได้
ต้านมาเป๋นพยานหื้อความเป่งแจ้งนั้น เปื้อกู้คนจะได้เจื้อความเป่งแจ้งนั้นโดยกำพยานของต้าน
“หมู่เฮาสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดแล้วว่า บ่หื้อสอนในนามของพระเยซูเวลาตี้สั่งสอนบ่ใจ้กา แต่หมู่เจ้าก็ยังเผยแพ่กำสอนของเจ้านี้ไปใคว่กรุงเยรูซาเล็ม แล้วตั้งใจ๋นาบโต้ษหมู่เฮาว่าเยียะหื้อเยซูต้องต๋าย”