17 แต่เปื้อบ่หื้อเรื่องนี้แพ่ไปเข้าหูใผ หมู่เฮาต้องขู่ว่าบ่หื้ออู้ในนามพระเยซูกับใผคนใดแหมเน่อ”
ย้อนจาอั้น ขอจ้วยสั่งทหารไปเฝ้าตี้อุโมงค์ฝังศพหื้อแน่นหนาตวยเต๊อะ เฝ้าไว้จ๋นเถิงวันตี้สาม บ่แน่ว่าหมู่สาวกของเขาอาจจะมาลักเอาศพไป แล้วบอกกับคนตังหลายว่า ‘เขาเป๋นขึ้นจากความต๋ายแล้ว’ ต๋อนหั้นก๋านหลอกลวงเตื้อนี้จะฮ้ายเหลือเตื้อเก๊าหัวทีแหมก่อน”
แล้วเขาตึงสองคนก็ผ่อหัน พระเยซูเตื๋อนเขาว่า “ห้ามบอกเรื่องนี้หื้อใผคนใดฮู้”
ตี้หมู่เขาค่ำหมู่ต้านก็ย้อนหมู่ต้านติดต๋ามเฮา ย้อนหมู่เขาบ่ฮู้จักผู้ตี้ใจ๊เฮามา
หมู่เขาก็ขู่เปโตรกับยอห์นแหม แล้วปล่อยตึงสองไปบ่ฮู้จะลงโต้ษจาใดดี ย้อนคนตังหลายปากั๋นสรรเสริญพระเจ้าในสิ่งตี้เกิดขึ้นนั้น
เมื่อนายทหารฮักษาพระวิหารตึงหมู่หัวหน้าปุโรหิตได้ยินจาอั้น ก็งืดอิกขะหลิกใจ๋ว่าจะมีอะหยังเกิดขึ้นแหมต่อไป
“หมู่เฮาสั่งห้ามอย่างเด็ดขาดแล้วว่า บ่หื้อสอนในนามของพระเยซูเวลาตี้สั่งสอนบ่ใจ้กา แต่หมู่เจ้าก็ยังเผยแพ่กำสอนของเจ้านี้ไปใคว่กรุงเยรูซาเล็ม แล้วตั้งใจ๋นาบโต้ษหมู่เฮาว่าเยียะหื้อเยซูต้องต๋าย”
คนเป๋นเจ้านายก็หื้อเยียะกับขี้ข้าอย่างเดียวกั๋น ห้ามค่ำขี้ข้าของตั๋ว หื้อจ๋ำไว้ว่าต้านกับขี้ข้าก็มีเจ้านายองค์เดียวกั๋นอยู่บนสวรรค์ กับพระองค์ก็บ่หันแก่หน้าใผตวย
ย้อนต้านตังหลาย ถ้อยกำของพระเจ้าจึงได้เล่าลือออกไปจากเมืองเธสะโลนิก๋า บ่ใจ้ก้าแคว้นมาซิโดเนียกับแคว้นอาคายาเต้าอั้น แต่ได้เล่าลือไปแผวหลายๆ ตี้ จ๋นหมู่เฮาบ่ต้องอู้อะหยังเกี่ยวกับความเจื้อของต้านแหมแล้ว
เมื่อมีใผอู้ดูแควนพระองค์ พระองค์ก็บ่เกยตอบโต้หมู่เขา เมื่อพระองค์ได้ฮับความตุ๊ก พระองค์ก็บ่เกยขู่ว่าจะแก้แค้นใผ แต่พระองค์ได้มอบกู้เรื่องไว้หื้อกับพระเจ้าผู้ตี้ตัดสินอย่างยุติธรรม