10 ก็จ๋ำได้ว่าเขาคือป้อจายคนตี้นั่งแนขอสตางค์อยู่ฮิมปะตู๋จื้อ ปะตู๋งาม หมู่เขาปากั๋นตกขะป้างืดในเหตุก๋ารณ์ตี้เกิดขึ้นกับเขาคนนั้น
เมื่อคนตี้หั้นจ๋ำพระเยซูได้ ก็ส่งข่าวเอิ้นบอกกั๋นไปใคว่แคว้น คนตังหลายก็ปาคนป่วยมาหาพระองค์
คนตังหลายก็ปากั๋นงืด อู้กั๋นว่า “กำอู้ของต้านเป๋นจาใดหา หยังมีสิทธิอำนาจสั่งหื้อผีฮ้ายออก มันก็ยอมออก”
คนตังหลายก็งืดในฤทธิ์อำนาจอันยิ่งใหญ่ของพระเจ้า แต่เมื่อหมู่เขายังยืนงืดในสิ่งตังหลายตี้พระเยซูเยียะ พระองค์ก็อู้กับหมู่สาวกว่า
ย้อนว่าพระบิดาฮักพระบุตร เลยหื้อพระบุตรหันกู้สิ่งกู้อย่างตี้พระบิดาเยียะ แล้วพระองค์จะหื้อพระบุตรหันสิ่งตี้ยิ่งใหญ่นักเหลือนี้แหม เป๋นสิ่งตี้พระบุตรจะเยียะ แล้วหมู่ต้านก็จะงืด
พระเยซูก็ตอบว่า “บ่ใจ้บาปของเขากาว่าของป้อแม่เขา แต่ตี้ป้อจายคนนี้ต๋าบอดก็เปื้อคนตังหลายจะได้หันฤทธิ์อำนาจของพระเจ้าผ่านตางจีวิตของเขา
หมู่จาวบ้านกับคนตังหลายตี้เกยหันเขาเป๋นขอตานก็อู้กั๋นว่า “ป้อจายคนนี้บ่ใจ้กาตี้เกยนั่งขอตานอยู่”
คนหมู่นั้นก็ปากั๋นงืดขำอกขำใจ๋อธิบายบ่ได้ จึงเหลียวมาถามกั๋นว่า “อะหยังกั๋นปะล้ำปะเหลือนี่”
คนตังหลายก็อู้กั๋นว่า “คนหมู่นี้เป๋นจาวกาลิลีตึงหมดบ่ใจ้กา
มีป้อจายคนนึ่งเป๋นง่อยเปี้ยเสียขามาตั้งแต่เกิด กู้วันจะมีคนหามเขาเข้าไปไว้ตี้ฮิมปะตู๋พระวิหาร เซิ่งปะตู๋หั้นจื้อว่า ปะตู๋งาม เปื้อแนขอสตางค์จากคนตี้เข้ามาในพระวิหารนั้น