17 ย้อนว่า ถ้าเป๋นตี้เปิงใจ๋ของพระเจ้าตี้จะหื้อหมู่ต้านได้ฮับความตุ๊กย้อนก๋านเยียะดี ก็ยังดีเหลือได้ฮับความตุ๊กย้อนก๋านเยียะบ่ดี
แล้วพระองค์เตียวห่างออกไปหน้อย ก็ก้มหน้าลงปื๊น แล้วอธิษฐานว่า “พระบิดาเจ้าข้า ถ้าเป๋นไปได้ ขอหื้อถ้วยแห่งความตุ๊กยากนี้ป๊นไปจากข้าพระองค์เหียเต๊อะ แต่ขอหื้อเป๋นไปต๋ามความต้องก๋านของพระองค์บ่ใจ้ของข้าพระองค์”
พระองค์ปิ๊กไปอธิษฐานแหมเป๋นเตื้อตี้สองว่า “ข้าแต่พระบิดา ถ้าถ้วยแห่งความตุ๊กยากนี้ป๊นไปบ่ได้ จ๋ำเป๋นต้องกิ๋นแต๊ๆ ก็ขอหื้อเป๋นไปต๋ามความต้องก๋านของพระองค์เต๊อะ”
แต่ก่อนตี้เปาโลจะลาหมู่เขาไป ต้านบอกว่า “ถ้าเป๋นความต้องก๋านของพระเจ้า ข้าพเจ้าจะปิ๊กมาหาต้านตังหลายแหม” แล้วเปาโลก็ลงเฮือออกจากเมืองเอเฟซัส
เมื่ออ้อนวอนเปาโลบ่ได้ผล หมู่เฮาก็ปากั๋นเลิก แล้วบอกว่า “ขอหื้อเป๋นไปต๋ามความต้องก๋านขององค์พระผู้เป๋นเจ้าก็แล้วกั๋น”
เรื่องนี้เยียะหื้อหมู่ต้านมีความจื้นจมยินดีนักขนาด เถิงแม้ว่าบ่าเดี่ยวนี้จ๋ำเป๋นจะต้องปะกับความตุ๊กยากในก๋านทดลองต่างๆ สักหว่างนึ่ง
ย้อนว่าพระเจ้าต้องก๋านหื้อหมู่ต้านย้างปากคนง่าวตี้อู้บ่มีสาระโดยก๋านเยียะดี
ก๋านตี้หมู่ต้านเยียะผิดแล้วอดทนต่อก๋านโดนบุบโดนเฆี่ยน มันน่ายกย่องตั๊ดใด แต่ก๋านตี้หมู่ต้านอดทนต่อความตุ๊กยากย้อนเยียะดี ก็เป๋นตี้ปอใจ๋ของพระเจ้า
แต่ถ้าหมู่ต้านจะต้องโดนค่ำ ย้อนเยียะต๋ามใจ๋พระเจ้า ต้านก็เป๋นสุขแต๊ๆ บ่ต้องกั๋วหมู่เขากับบ่ต้องกึ๊ดนักเน่อ
ถ้าหมู่ต้านจะต้องทนตุ๊ก ก็บ่ดีหื้อเกิดจากก๋านไปฆ่าคน ไปลักของ ไปเยียะบ่ดี กาว่าไปยุ่งเรื่องจาวบ้านเลย
จาอั้น คนตี้ต้องปะกับความตุ๊กยากย้อนเป๋นความต้องก๋านของพระเจ้า ก็หื้อฝากจิตวิญญาณของตั๋วไว้กับพระเจ้าผู้สร้างตี้สัตย์ซื่อ กับหื้อเยียะดีต่อไป