8 बोअजं रुथयात धाल, “हे मइं, बांलाक न्यँ, मेपिं सुयागुं बुँइ तछ्वगुँइँ मुं वने मते। अले थ्व बुँ त्वःता नं वने मते बरु जिमि भ्वातिंत नापं थन हे च्वँ।
वया च्यःतय्सं वया लिक्क वयाः वयात धाल, “मालिक, अगमवक्तां छितः छुं थाकुगु याः धकाः धाःगु जूसा छिं यानामदी ला? वं धाःथें वनाः खुसिइ लुकुंबियाः छाय् शुद्ध जुया मदीगु?”
यःपिं दाजुकिजापिं, दकलय् लिपा जिं धाये – छिमिसं सत्यगु, हनेबहःगु, भिंगु, शुद्धगु, बांलाःगु, ततःधंगु व प्रशंसा याये बहःगु खँय् जक मन बिया च्वँ।
अले वय्कः फहिलादिल। व मिसायात खनाः वय्कलं धयादिल – “केहेँ मय्जु, ग्याये मते। छं विश्वास याःगुलिं छंगु ल्वय् लन।” अबलय् हे व मिसायागु ल्वय् लन।
मनूतय्सं वय्कःयाथाय् छम्ह पक्षवातं कःम्ह मनूयात लासानापं हल। इमिगु थज्याःगु विश्वास खनाः वय्कलं धयादिल “बाबु, ग्याये मते, छं याःगु पाप क्षमा जुल।”
तर एलीं शमूएलयात सःताः धाल, “शमूएल जिमि काय्!” वं लिसः बिल, “जि थन हे दु।”
हाकनं परमप्रभुं सःतादिल, “शमूएल!” अले व दनाः एलीयाथाय् वन अले वं धाल, “जि थन हे दु। छिं जितः सःतादियागु खः ला?” एलीं धाल, “जिमि काय्, जिं छन्त मसःता। हुँ, द्यं हुँ।”
वं जितः ज्यामितय् ल्यूल्यू वनाः लयाः पंचिनातःगु तछ्वमाया दथुइ तछ्वगुँइँ मुंके ब्यु धकाः इनाप यात। भचा जक बल्चाय् आराम कायेगु सिवाय् वं सुथंनिसें ज्या याना हे च्वगु दु।”
मनूतय्सं तछ्व लःगु स्व। अले मिस्तय्गु ल्यूल्यू हुँ, छन्त थी मते धकाः जिं मनूतय्त धयागु दु। छन्त प्या चाःसा मनूतय्सं जाय्का तःगु घःया लः त्वँ।”
“‘छिमिसं थःगु बाली लइबलय् बुँया सिथ तक लये मज्यू। अले बुँइ कुतुं वंगु अन्न नं मुने मते।