9 “हे जिमि प्रभु, हे महाराज! थुपिं मनूतय्सं यर्मिया अगमवक्तायात तुंथिइ क्वफानाबियाः मभिंगु ज्या यात। अन व नये मखंक सी, छाय्धाःसा शहरय् आः छपा नं मरि मन्त।”
अले जुजु सिदकियाहया आज्ञां यर्मियायात पिवाःतय्गु चुकय् तल। अले शहरय् दक्व मरि सिमधःतले इमिसं वयात मरि छुइपिनिगु पसलं न्हियान्हिथं छपा छपा मरि बिइगु। थुकथं यर्मिया पिवाःतय्गु चुकय् च्वन।
प्यंगूगु लाया गुन्हु दुखुन्हु थुलि तःधंगु अनिकाल जुल कि मनूतय्के नयेत तकं छुं मन्त।
मनूतय्सं छु धाइ धकाः वा थःथितितय्सं हेपय् याइ धकाः जि गुबलें ग्यानागु मदु, जि गुबलें सुम्क मच्वना अले छेँय् मच्वना।
अथे जुयाः एबेद-मेलेकं दरबारं पिहां वनाः जुजुयात थथे धाल,
अले जुजुं कूशी एबेद-मेलेकयात थथे धकाः आज्ञा बिल, “थनं स्विम्ह मनूनापं यंकाः यर्मिया अगमवक्ता अन सी न्ह्यः हे वयात तुंथिं लिका।”
वया दक्व मनूत झसुकाः ततं अन्न मालाच्वंगु दु। थःगु ज्यान बचय् यायेत इमिसं नयेगु नसालिसें थःगु मू वंगु ज्वलं हिली। “हे परमप्रभु, स्वयादिसँ अले बिचाः यानादिसँ, छाय्धाःसा जि क्वह्यंम्ह जूगु दु।”
इमिसं जिगु जीवनयात गालय् क्वफानाः सिधय्केगु कुतः यात अले ल्वहँतं जितः कय्कल।
शत्रुतय्सं शहरयात घेरय् याइ, अले अन च्वंपिं मनूतय्त स्यायेत स्वइ। उगु सास्तीया इलय् जिं इमित इमि काय् म्ह्याय्पिनिगु ला नकेबी, अले छम्हय्सिनं मेम्हय्सिगु ला नइ।’
तर उखुन्हु जिं छन्त बचय् याये। अले छ गुपिं खनाः ग्याःगु खः, छन्त इमिगु ल्हातय् बिइगु जुइ मखु,’ परमप्रभुं धयादी।