4 အချိန်အတန်ကြာသည်အထိ တရားသူကြီးသည် သူမအား အရေးမထားခဲ့သော်လည်း အဆုံး၌ သူက ‘ငါသည် ဘုရားရှင်ကိုလည်း ကြောက်ရွံ့ခြင်းမရှိ၊ လူတို့ကိုလည်း အရေးမထားသော်လည်း
သူက ‘ငါ၏သီးနှံတို့ကို ထားဖို့ရန် နေရာမရှိသည့်အတွက် မည်သို့ပြုရမည်နည်း’ ဟုတွေးတော၏။
ထိုအခါ ဘဏ္ဍာစိုးက ‘ငါမည်သို့ပြုရမည်နည်း။ သူဌေးသည် ငါ့ကို ဘဏ္ဍာစိုးအလုပ်မှ ဖယ်ရှားလေပြီ။ ငါသည် မြေတူးသမားအဖြစ် အလုပ်ကြမ်းလုပ်ရန်လည်း အားအင်မရှိ။ တောင်းစားရန်လည်း ရှက်၏။
“မြို့တစ်မြို့၌ ဘုရားရှင်ကို မကြောက်ရွံ့၊ အများပြည်သူအပေါ်တွင်လည်း လေးစားမှုမရှိသော တရားသူကြီးတစ်ဦးရှိလေ၏။
ထိုမြို့၌ရှိသော မုဆိုးမတစ်ဦးသည် ထိုတရားသူကြီးထံသို့ အကြိမ်ကြိမ်အခါခါလာ၍ သူမကို လှည့်စားသောသူနှင့်ပတ်သက်၍ တရားမျှတစွာစီရင်ဆုံးဖြတ်ပေးပါရန် လျှောက်လေ၏။
ထိုအခါ ပိုင်ရှင်က ‘ငါမည်သို့ပြုရမည်နည်း။ ဤလူငှားတို့သည် ငါ၏သားကိုမြင်လျှင်တော့ ရိုသေလေးစားကြပေလိမ့်မည်။ ထို့ကြောင့် ငါ၏ချစ်သားကို စေလွှတ်လိုက်မည်’ ဟုတစ်ကိုယ်တည်းရေရွတ်၍ မိမိ၏သားဖြစ်သူကို ထိုခြံသို့ စေလွှတ်လိုက်၏။