13 များမကြာမီတွင် သားငယ်သည် မိမိရှိသမျှတို့ကိုယူ၍ တိုင်းတစ်ပါးသို့ ထွက်ခွာကာ ထိုအရပ်၌ ရှိသမျှတို့ကို အကျိုးမဲ့ဖြုန်းတီးကာ မိုက်မဲစွာနေထိုင်လေ၏။
တစ်နေ့တွင် သားငယ်သည် သူ၏ဖခင်ဖြစ်သူအား ‘အဖေ၊ အကျွန်ုပ်ရသင့်ရထိုက်သော အမွေတို့ကို ခွဲဝေပေးပါလော့’ ဟုဆိုသဖြင့် ဖခင်သည် သားနှစ်ဦးအား အမွေများခွဲဝေပေးလေ၏။
ထို့နောက် သူ၏ပိုင်ဆိုင်မှုများ ကုန်သည့်အချိန်၌ ထိုတိုင်းပြည်တွင် အစာရေစာငတ်မွတ်ခေါင်းပါးသည့် ကပ်ဆိုက်သဖြင့် သူသည်လည်း စားရမဲ့၊ သောက်ရမဲ့ဘဝသို့ ရောက်လေ၏။
သို့သော်ငြား ဤသားငယ်သည် အဖေ၏ပစ္စည်းဥစ္စာတို့ကို မကောင်းသောမိန်းမများနှင့် ဖြုန်းတီးခဲ့ပြီး ပြန်လာသည့်အခါ အဖေသည် နွားပျိုကို သတ်၍ ပျော်ပွဲရွှင်ပွဲကျင်းပပေးလေသည်တကား’ ဟုဆို၏။
ထို့နောက် ကိုယ်တော်သည် တပည့်တော်တို့အား ဆက်လက်၍ မိန့်တော်မူသည်မှာ “တစ်ခါက သူဌေးတစ်ဦးသည် သူ၏လုပ်ငန်းတို့ကို စီမံခန့်ခွဲဖို့ရန် ဘဏ္ဍာစိုးတစ်ယောက်ကို ခန့်အပ်ထားလေ၏။ ထိုဘဏ္ဍာစိုးသည် သူဌေး၏ဥစ္စာပစ္စည်းများကို အလွဲသုံးစားပြုနေကြောင်း သူဌေးသည် ကြားသိရသဖြင့်
ထို့နောက် ကိုယ်တော်က “တစ်ခါက တန်ဖိုးကြီးသောဝတ်ကောင်းစားလှများကို ဝတ်ဆင်၍ နေ့စဉ်နေ့တိုင်း စည်းစိမ်ခံစား၍ ပျော်မွေ့နေသည့် သူဌေးတစ်ဦးရှိလေ၏။