4 “परभु फेनसे एतै कैहके करल परतिग्या कि भेलौ? अपनासबके पिता-पुरखा मैरके चैलगेलै महज सन्सारके सब बात ओहिनङे छै, जनङ सिरिस्टीके सुरुमे छेलै।”
कथिलेत जब मानबके बेटा आपन पिताके महिमामे स्वरगदुतसबके सङे एतै तब ओइ बखत सब लोकसबके आपन-आपन काज अनुसारके इनाम देतौ।
साँचेके, हम तोरासबके कहैचियौ, अते ठार भेलमेसे कतहेक लोकसब जाबेतक मानबके बेटाके आपन राजमे आबैत नै देखतै ताबेतक नै मरतै।”
जते मरी रहैछै, गिधसब ओतै जमा हेतौ।
महज यदी दुस्ट नोकर हेतै त उ अपने आपके कहतै, ‘हमर मालिक आबैमे देरी कैररहलछै’ कैहके,
महज परमेस्वर सुरुवेसे लोकके मरद आ जनी कैरके उसबके सिरिस्टी करने रहै।
कथिलेत परमेस्वर पिरथिबी सिरिस्टी करल्कै तै दिनसे अखुनतक एहेन महा सङकट नै भेल छै आ नै कहियो हेतै।
महज उ मुखिया आपन मनमे ‘हमर मालिक अबेरसे एतै’ कैहके सधारन नोकर-चाकरके मारे-पिटे लाग्तै आ जथाभाबी खा-पिके माते लाग्तै त,
उ ठेङहुनिया द्याके जोरसे कहल्कै, “हे परभु, यि पापके दोस अकरौरके नै लागे।” अतहेक कहलाके बाद ओकर परान छुइटगेलै।
जब अपनासबके परभु येसु एतै, ओइ बखत ओकर अगा अपनासबके आसा, आनन्द आ घमन्डके मुकुटमे गर्भ करैबला कथी हेतै? कि यि तुहेसब नै चिही त?
तुसब परमेस्वरके नियाय करैबला दिनके बाट ताकैचिही, उ दिन झटसे आबे कैहके करैबला काम कर। उ दिन सारा अकास आइगसे भस्म हेतै आ ओते भेल सबचिज आइगके धाहसे गैलजेतै।
“लाउडिकियाके मन्डलीके देख-भाल करैबला दुतके यि लिख: ‘परमेस्वरके सिरिस्टीके सासक, जे बिस्बास योग्य, साँचो साक्छी आ आमेन चियै, उ अनङ कहैछै।