Di namaanan ni Jesus to planu to mgo Pariseo, kaling pigyagujan din sikan no banwa. Mahan-in to migduma kandin, aw pinangdojow din to tibo mgo masakiton duon kandan.
Nasiguru noy on no namaanan nu to tibo, su napaniidan noy no ogkabasa nu to mgo hona-hona noy, su inggad kona koy pad og-usip, ogpakatabak kad. Kaling migtuu koy on no Diyus yagboy to migpaandini ikow.”
Mig-usip si Jesus to ikatoyu, “Simon, anak ni Juan, pighigugma a nu?” Pag-usip ni Jesus kandin to ikatoyu bahin to gugma din, migsakit to ginhawa ni Pedro aw nakatabak sikandin, “Ginuu, namaanan nu to tibo. Namaan ka no pighigugma ku sikuna.” “Na,” kagi ni Jesus, “atimana to mgo karneru ku.
Mgo suun ku, ajaw on ogbinataa to panghona-hona now. Hinuun, maangod kow to mgo bata no wada pad kataga to mangkadoot, di bahin to sikan pighisgutan ku, pasangkoda to panghona-hona now.
Oghimatajan ku isab to namanpasakup to sikan bohi. Na, ogkataga to tibo mgo sakup ku no siakon to namaan to nakased to ginhawa dow hona-hona to otow. Aw ogbayosan ku to kada sobuuk sibu to nangkahinang din.