5 ڪنجھندي ڪنجھندي، منهنجيون هڏيون بہ وڃي منهنجي کل سان لڳيون آهن.
5 ڪنجهندي ڪنجهندي منهنجون هڏيون ماس سان وڃي لڳيون آهن.
اهي گل وانگر ٽڙي نڪرن ٿا، ۽ پوءِ ڪومائجي وڃن ٿا. هو پاڇي وانگر جلدي لنگھي وڃن ٿا، ۽ هڪ هنڌ ڪين بيهن ٿا.
مون وٽ باقي رهيو ئي ڇا آهي؟ رڳو موت جو مزو نہ چکيو اٿم، هائو، مون وٽ بنا ماس جي هي هڏائون پڃرو ئي باقي وڃي رهيو آهي.
آءٌ تہ آهون ڀري ڀري بلڪل ٿڪجي پيو آهيان. هر رات آءٌ ڳوڙها وهائيندي وهائيندي هنڌ آلو ڪري ٿو ڇڏيان.
اي سمورا بدڪارؤ! اوهين مون کان ڀڄي پري ٿيو، ڇوجو خداوند منهنجي روئڻ جو آواز ٻڌي ورتو آهي.
خوشيءَ جهڙي ڪا دوا ناهي، ۽ نااميديءَ جهڙي ڪا بيماري ناهي.
پر هاڻي سندن شڪليون ڏامر کان بہ وڌيڪ ڪاريون ٿي ويون آهن، ۽ ڪوبہ کين سڃاڻي نہ ٿو سگھي. هنن جي کل سندن هڏين کي چنبڙي پيئي آهي، ۽ ڪومائجي سڪي ڪاٺيءَ جهڙي ٿي پيئي آهي.
هر سال جڏهن بہ اهي خداوند جي مقدس خيمي ڏانهن ويندا هئا، تڏهن فننہ کيس چيڙائيندي هئي. تنهنڪري حنہ روئندي هئي ۽ ماني بہ ڪين کائيندي هئي.