هاڻ چراگاهن جي تباهہ ٿيڻ تي ڌنارن جون رڙيون ٻڌڻ ۾ ٿيون اچن، هائو، ملڪ جي تباهہ ٿيڻ تي قوم جي اڳواڻن جو روئڻ رڙڻ ٿو ٻڌجي. انهيءَ سبب جو سندن ملڪ جيڪو سلامتيءَ واري چراگاهہ مثل هو، سو خداوند جي خوفناڪ غضب سبب ويران ٿي ويو آهي.
پر آءٌ هي ڇا ٿو ڏسان؟ مصر جي لشڪر وارا تہ خوف ۾ وٺجي ويا آهن، هو پٺ تي هٽي ويا آهن. هنن جا جوڌا جوان شڪست کائي ويا آهن. هو پٺ تي نهارڻ بنا ڀڳا ٿا وڃن. هر طرف ڏهڪاءُ ئي ڏهڪاءُ پکڙيل آهي.
انهيءَ سبب جو صيئون منجھان واءِويلا جو آواز ٿو اچي تہ ’اسين ڪيئن نہ لٽجي ويا آهيون! اسين ڪيڏا نہ خوار خراب ٿيا آهيون! اسان کي هي ملڪ ڇڏي وڃڻ گھرجي، ڇاڪاڻ تہ اسان جا گھر مٽيءَ جو ڍير بڻجي ويا آهن.‘“
هو بادشاهن تي ٺٺوليون ٿا ڪن ۽ حاڪمن جو مذاق ٿا اڏائين. هو قلعي وارن سڀني شهرن تي کِلن ٿا، هو مٽيءَ جي دڙن وارا مورچا اڏي انهن قلعن کي قبضي هيٺ آڻين ٿا.