“Madya, mag-olay kita,” an sabi nin Kagurangnan. “Maski arog kapula sa dugo an saimong mga kasalan magigin maputi iyan siring sa nyebe; maski iyan arog kapula sa purpura, iyan magigin siring sa puting telang lana.
Mantang naghihiling ako, ibinugtak an mga trono sa mga lugar kaini. An sarong danay na buhay nagtukaw sa saro kan mga trono; maputi siring sa nyebe an saiyang gubing, asin nakakaagid sa telang purong lana an saiyang buhok. Nagkakalayo an saiyang trono na igwa nin mga rwedang naglalaad.
Nagsabi si Cornelio, “Tolo pa sanang aldaw an nakalihis, mga arog kaining oras, namimibi ako sa laog kan sakong harong kan bigla sanang nagtindog sa atubangan ko an sarong lalaking nakagubing nin makintab,
Madya, kakana nindo an laman kan mga hade, mga heneral saka mga soldados, an laman nin mga kabayo sagkod kan mga nangangabayo, saka an laman kan gabos na tawo, oripon o talingkas, sadit o dakula!”
Sinimbag ko siya, “Dai ko aram; ika an nakakaaram.” Sinabihan niya ako, “Ini an mga tawong nakatagal sa makuring kasakitan. Linabahan ninda an saindang mga gubing asin pinaputi sa paagi kan dugo kan Kordero.
Pakatapos kaini, nahiling ko an dai mabilang na mga tawo hale sa gabos na rasa, tribu, nasyon, saka lengwahe. Nagtitindog sinda sa atubangan kan trono asin kan Kordero, nakagubing nin puti saka may mga kapot na mga sanga nin palma.