10 മൂണാമത്തെ തൂതൻ ഊതിയപ്പെ തീപ്പന്തമ്പോലെ കത്തിനെ ചരിയാനെ ഒരു വെളളി വാനത്തിൽ നുൺ ബൂന്തെ; ആത്തോരങ്കാട്ടിലേം തുമ്പുകങ്കാട്ടിലേം മൂണിൽ ഒരു പാകത്തിലും താൻ അത് ബൂന്തത്.
തെയ്വ രാച്ചം എന്നത് ഇകനതാൻ, ഒരുനാ ഉളന്താരിച്ചിയേരാനെ പത്താ ഉടവുറെ വിളക്കാം എടുത്ത് മണവാളനെ ഏത്തെടുപ്പേക്ക് പുറപ്പെട്ട് പോയെ.
ഏശു അവറകാക്ക്, “ഉരുമൻ മിന്നൽവോലെ വാനത്തിൽ നുൺ അടീക്ക് ബൂശിനതെ ഏൻ കണ്ടെ.
കടലിലെ വൻ അലകാടടിച്ച് പതഞ്ച് എന്തിനെ പതവോലെ ചേരെ ചെയ്യെ വെക്കം കെട്ടെ ചെയ്തികാട് വെളിപ്പട്ട് വരിനെ. അവറെ വശി മാറി നടക്കിനെ വെള്ളികാടുവോലതാൻ. ചേരാക്കുചൂട്ടി തെയ്വം എണ്ണെണ്ണേക്കുമൊളെള ഇരുട്ടതാൻ വച്ചിരുക്കിനത്.
എൻ വലത്തക്കോളെ കയ്യിൽ കണ്ടെ ഏളു വെള്ളികാട്ടിലേം ഏളു പൊൻ നിലവിളക്കുകാട്ടിലേം മറുമമും ഇന്താൻ, ഏളു വെള്ളികാട് ഏളു ശവകാട്ടുക്കൊള്ളെ തൂതരുകാടുതാൻ; ഏളു നിലവിളക്ക് ഏളു ശവകാടും.”
അത്തിലെ വാൽ വാനത്തിലെ വെള്ളികാട്ടിൽ മൂണിൽ ഒരു അംശമെ വലിച്ചുകൂട്ടി പൂമിനാട്ടുക്ക് ഒറിഞ്ചെ. പെതുക്കുവേക്കൊള്ളെ പെൺമ്പുള്ളെ പെത്തവോളയേ പുള്ളേ തിൻബേക്ക് വൻശർപ്പം അവേക്ക് മില്ലോട്ടുക്ക് വന്തെ.
“തെയ്വമെ പേടിച്ച് അവനുക്ക് മകത്തമെ കൊടിൻ; അവൻ നായംവിതിക്കിനെ നാൾ വന്തിരുക്കിനെ. വാനമാം പൂമിയാം ചമുത്തിരമാം തുമ്പുകങ്കാടാം പടച്ചവനെ വണങ്കിൻ” ഒൺ കുലവയാ വുളിച്ച് ചൊൽമെ.
മൂണാമത്തെ തൂതൻ ഉടയാ കോപ്പിയെ ആത്തിലും തുമ്പുകത്തിലും ഊത്തിയെ, അത് വന്ത് ഇലത്തമായെ.
വൻ കാത്താലെ ആടിയുലേനെ അത്തി മരത്തിൽ നുൺ അത്തി പശം ഉലുമ്പി കൊട്ടിനതുവോലെ വാനത്തിലെ വെള്ളികാട് പൂമീക്ക് ഉലുമ്പി കൊട്ടിയെ.
മുതേലെ തൂതൻ ഊതിയെ; അമ്പോളെ ഇലത്തം കലന്തെ കൽ മശേം തീയും പൂമീക്ക് മീത്തോട്ടുക്ക് പെയ് പൂമീലെ മൂണിൽ ഒരുക്കോടും മരങ്കാട്ടിൽ മൂണിൽ ഒരു പാകമും പച്ചപ്പുൽ തരുവകാട് ബൂറായും വെന്ത് വെണ്ണീറായെ.
അഞ്ചാമത്തെ തൂതൻ ഊതിയെ; അന്നേരം ഒരു വെളളി വാനത്തിലിരുന്ത് പൂമിൽ ബൂന്ത് കിടക്കിനതെ ഏൻ കണ്ടെ; അവനുക്ക് പാതാളത്തിലെ ചാവി കിടച്ചെ.
ഇന്നെ ആണ്ട്, ഇന്നെ മാശം, ഇന്നെ നാൾ, ഇന്നെ നേരത്തിൽ മാനടവൻകാട്ടിൽ മൂണിൽ ഒരു പാകമെ കൊണ്ണൊറികേക്കുചൂട്ടി ഒരിയ്ങ്കി ഇരുന്തെ നാല് തൂതരുകാടാം പിരിച്ചിവുട്ടെ.
വായിൽ നുൺ പുറപ്പെട്ട് വരിനെ തീ, പുകെ, കെന്തകം ഒണ്ണീ മൂണ് ചീക്കുനാലെ മാനടവൻകാട് മൂണിൽ ഒരു പാകം ചത്തോഞ്ചെ.