1 “നിങ്കെ പോയ് തെയ്വ കോപത്തിലെ കോപ്പികാട് ഏളാം പൂമീക്ക് ഊത്തിൻ” ഒൺ ഒരു വൻ ചത്തം തെയ്വ ആലയത്തിൽ നുൺ ഏളു തൂതരുകാലും ചൊന്നതെ ഏൻ കേട്ടെ.
അന്നേരം മേലോകത്തിലെ തെയ്വ ആലയം തുറന്ത് അവനിലെ നീമപെട്ടകം അവൻ ആലയത്തിൽ വെളിപ്പട്ടെ; മിന്നലും ഒച്ചേം ഇടിയിടിക്കലും പൂകമ്പമും വൻ കൽമശേം ഒണ്ടായെ.
വോറൊരു തൂതൻ തെയ്വ ആലയത്തിൽ നുൺ പുറത്തിൽ വന്ത് മഞ്ചീൽ ഇരുക്കിനാകാക്ക്, “കൊയ്ത്തുക്ക് നേരം വന്തിരുക്കിനെ; പൂമീൽ വെള്ളാമെ വിളഞ്ച് ഉലന്തിരുക്കിനനാലെ നിൻ കിള്ളിയെ വുട്ട് അറ്” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.
തീകാൽ അതികാരമൊള്ളെ വോറൊരു തൂതൻ ആകെ കളറീൽ നുൺ പുറപ്പെട്ട് ഉരുക്കൊള്ളെ കിള്ളിയെ പുടിച്ചിരുന്താകാൽ, “പൂമിനാട്ടിൽ മുന്തിരി കായ് പശുത്തിരുക്കിനനാലെ നിൻകാലെ ഉരുക്കൊള്ളെ കിള്ളിയെ എടുത്ത് മുന്തിരി വള്ളീലെ കുലേ അറിൻ” ഒൺ വലിയതാ വുളിച്ച് ചൊല്ലിയെ.
ചരിയാനതും അരിശുകമാനതുമാനെ വോറൊരു അടകാളമെ ഏൻ മേലോകത്തിൽ കണ്ടെ; ഏളു കെടുതികളൊള്ളെ ഏളു തൂതരുകാടുതാൻ അത്; ഇം കടശി കെടുതികളോടെ തെയ്വത്തിലെ കോപം ഓയിനെ.
ഏളാമത്തെ തൂതൻ ഉടയാ കോപ്പിയെ വാനത്തിലേം പൂമീലേം ഇടേക്ക് ഊത്തിയെ; അമ്പോളെ, “എല്ലാം നടമായേയെ” ഒൺ ഒരു ചരിയാനെ ചത്തം തെയ്വ ആലയത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലേൽ നുൺ വന്തെ.