7 അവറെ ഉടവുറെ ശാച്ചിയമെ മുടിച്ചോഞ്ച് പാതാളത്തിൽ നുൺ ഓറി വരിനെ ചീവാതി അവറകാൽ പടേവെട്ടി അവറളേത്തിൽ വെറ്റി നേടി അവറളെ കൊണ്ണൊറിയും.
ഏശു അവറകാൽ, “നിങ്കെ പോയ് അം കുറുനരികാൽ ഏൻ ഉണ്ണേക്കും നാളയും മുനികാടെ ഉറയ്ക്കീം നോയാളികേക്ക് ചുകമെ കൊടുത്തും മൂണാമതുനാ എൻ വേലെ ഓയ്ക്കുമൊണ്ണും ചൊല്ലിൻ.
“പാതാളത്തുക്ക് എങ്കളെ മുടുക്കി വുടുപ്പാനില്ലെ” ഒൺ ഉരുമൻകാട് ഏശുവുകാക്ക് കെഞ്ചി കെഞ്ചി കേട്ടെ.
നീ എനക്ക് ചെയ്വെ തന്തെ വേലയെ ചെയ് ഓച്ചതിനാലെ പൂമീൽ നിന്നെ മകിമെ ഒള്ളവനായ്ക്കിരുക്കിനെ.
ഏശു ഇം പുളിച്ചെ വീഞ്ചെ കുടിച്ചോഞ്ച്, “എല്ലാം നടമായേയെ” ഒൺ ചൊല്ലി തലേ അടീക്കിട്ട് ഉശിരെ ഒപ്പണച്ചെ.
ഒണ്ണിരുന്താലും എൻ ഉശിരെ ഏൻ വലിയതൊൺ കെവുനിയാത്തെ; അത്തുക്ക് വിലയകൂടി കൊടുക്കിനതില്ലെ; തെയ്വ പിന്നിയമൊണ്ണെ നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊൽ ഒൺ കരുത്താവ് ഏശുവുകാലിരുന്ത് കിടച്ചെ വേലയെ ഓയ്ക്കോണും ഒൺമട്ടും താൻ എനക്ക് ഇരുക്കിനത്.
ഏൻ തെയ്വത്തുക്കുചൂട്ടി നല്ലെ പോരാട്ടമെ പോരാടിയെ, നല്ലെ പിശപ്പാം തികച്ചാച്ചെ, തെയ്വത്തുകാലൊള്ളെ എൻ നമ്പിക്കയാം കാത്തെ.
അം നാളിൽ ഏൻ എൻ ഇരണ്ടു ശാച്ചികേക്ക് പലകേൽ പാടുകേക്കൊള്ളെ വരമെ കൊടുക്കും; അവറെ രട്ടുടുത്ത് ആയിരത്തി ഇരുനൂത്തറുവത് നാൾ പലകേൽ പാടും.”
വൻശർപ്പം പെൺമ്പുള്ളേകാക്ക് കൂശോറി, തെയ്വ കൽപ്പനെ പാലിക്കിനവേരാളും ഏശു ചൊല്ലിയെ കാരിയങ്കാടെ ചെയ്യെ ആളുകേം അപ്പിൺ മക്കളിൽ മീതിയിരുന്തവേരാളുമാനവേരാകാൽ പടേ വെട്ടുകേക്ക് പുറപ്പട്ടെ; അവൻ കടലോരത്തിലെ മണലിൽ നുണ്ണെ.
പിന്നെ വോറൊരു ചീവാതീം പൂമിനാട്ടിൽ നുൺ ഓറി വരിനതെ ഏൻ കണ്ടെ; അത്തുക്ക് കുഞ്ചി ആട്ടുക്ക് ഒള്ളതുവോലെ ഇരണ്ട് കൊമ്പും ഇരുന്തെ; അത് വൻശർപ്പമ്പോലെ കുരവുട്ടെ.
തെയ്വ മക്കളും മത്തും പടേവെട്ടി അവറളെ തോൽവി അടയെ വയ്പ്പേക്കും അത്തുക്ക് അതികാരം കിടച്ചെ; എല്ലാ ചാതീക്കും വർളാട്ടുക്കും പാശേക്കും കൂട്ടത്തുകാക്കും മേൽ അതികാരം കിടച്ചെ.