2 ആലയത്തുക്ക് പുറത്തോളെ മുത്തമെ അളകാതെ വുടുക്കോണും; അതെ പുറനാട്ടുകാറാക്ക് കൊടുത്തിരുക്കിനെ; അവറെ ചുത്തമാനെ പട്ടണമെ നാപ്പത്തിരണ്ട് മാശം മെതിക്കും.
ഏശു ചത്ത് ഉശിരോറിയോഞ്ച്, അം ചുത്തമാനവേരാ ഉടവുറെ മടകാടെ വുട്ട് ചുത്തമാനെ പട്ടണത്തിൽ പോയ് പലയാളുകേക്കും വെളിപ്പട്ടെ.
പിന്നെ ഉരുമൻ അവനെ പരിശുത്തെ പട്ടണമാനെ എരുശലേമുക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടോയെ. തെയ്വ ആലയത്തിലെ ഉച്ചീലേ കൊണ്ടേയ് നുറുത്തി,
നിങ്കെ മനിശെ മാനടവൻകാട് മുച്ചൂട്ടുക്കും ഉപ്പുവോലതാൻ; ഒണ്ണാ ഉപ്പുക്ക് അത്തിലെ രുശി നാപ്പോയാ പിന്നെ എത്തിൽനേ അതെ രുശിയാക്കേക്ക് മുടിയും? പുറത്തുക്ക് ഒറിഞ്ചാപ്പിലെ മനിശെ മാനടവനുക്ക് മെച്ച് നടക്കുകേക്കല്ലാതെ വോറൊണ്ണുക്കും ഉതവാത്ത്.
അവറെ വാളിൽ ചാവുകേം ഉലകത്തിലെ എല്ലാ ചാതീകാട്ടുക്കും അടിമകാടായി കൊണ്ടോകേം എകൂതാ ചാതീൽ അല്ലാത്തവേരാക്കൊള്ളെ കാലം തികേനവരേക്ക് എരുശലേമെ അവറെ ഉടവുറെ പാതപീടമായ്ക്കി നാശമാക്കുകേം ചെയ്യും ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
തെയ്വ മകനെ മാനം കെടുത്തുകേം നങ്കളെ ചുത്തമായ്ക്കെ ഉടമ്പടീലെ ഇലത്തമെ കെട്ടതൊൺ നിനയ്ക്കുകേം നങ്കകാൽ കനിവെ കാട്ടിയെ ചുത്തമാനെ ആത്തുമാവെ മാനം കെടുത്തുകേം ചെയ്യിനവനുക്ക് എത്തിനെ വലിയെ തണ്ടനെ കിടയ്ക്കും ഒൺ നിനച്ചോനിൻ.
മൂണരെ നാളോഞ്ചവോളെ അവറാത്തുക്ക് തെയ്വത്തിൽ നുണ്ണും ഉശിര് മൂച്ചി വന്തു കാലിൽ ഉറച്ചി നുണ്ണെ; അവറളെ കണ്ടവേരാ പേടിച്ചരണ്ട് തറുതറുത്തെ.
അം നാളിൽ ഏൻ എൻ ഇരണ്ടു ശാച്ചികേക്ക് പലകേൽ പാടുകേക്കൊള്ളെ വരമെ കൊടുക്കും; അവറെ രട്ടുടുത്ത് ആയിരത്തി ഇരുനൂത്തറുവത് നാൾ പലകേൽ പാടും.”
പെൺമ്പുള്ളെ മണൽ പെത്താരത്തുക്ക് ഓടിമണ്ടിയേയെ; അവുടെ അപ്പിണെ ആയിരത്തി ഇരുനൂത്തറുവത് നാൾ അരുവണയ്ക്കിളത്തുക്ക് തെയ്വം ഒരു ഇടമെ ഒരിയ്ക്കി ഇരുന്തെ.
അവൻ എന്നെ തെയ്വ ആത്തുമാവിൽ വലിയതും ഊയനുമാനെ വൻ മലേക്ക് മീത്തോട്ടുക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ടേയ് എരുശലേമെന്നെ ചുത്തമാനെ പട്ടണം മേലോകത്തിൽ നുൺ തെയ്വത്തുകാൽ നുണ്ണേ തെയ്വത്തിലെ വൻ മകത്തമൊള്ളതായ് ഉറങ്കിനതെ കാട്ടിതന്തെ.
പുതുവൻ എരുശലേം ഒണ്ണെ ചുത്തമാനെ പട്ടണം ആണുക്കുചൂട്ടി കോലമോറിയെ മണവാട്ടിവോലെ ഒരുങ്കി മേലോകത്തിൽ നുൺ, തെയ്വത്തുകാൽ നുണ്ണേ ഉറങ്കിനതായ് ഏൻ കണ്ടെ.
ഇം പലകപ്പാട്ട് പൊത്തകത്തിലെ വശനത്തിൽ നുൺ ആരൊണ്ണാലും വല്ലതാം നീയ്ക്കാ ഇം പൊത്തകത്തിൽ എളുതിയിരുക്കിനെ ഉശിരു മരത്തിലും ചുത്തമാനെ പട്ടണത്തിലും അവനുക്കൊള്ളെ ഓകരിയെ തെയ്വമും നീയ്ക്കാകും