6 “വാനമാം പൂമിയാം ചമുത്തിരമാം അത്തുകാട്ടിലൊള്ളതുകാടെ മുച്ചൂടാം പടച്ചവനും എണ്ണെണ്ണേക്കും ഒള്ളവനുമാനെ തെയ്വത്തിലെ നാമത്തിൽ ചത്തിയമെ ചെയ്യിനെ. ഇനി നീ ബൊകാലം കാത്ത് ഇരുക്കിളതില്ലെ.
ഉശിരോടിരുക്കിനാളും താൻ. ഏൻ ചത്താതാൻ; ഒണ്ണാ ഇതി, എണ്ണേക്കുമായ് ഉശിരോടിരുക്കിനെ; ചാവിലേം പാതാളത്തിലേം ചാവി എൻ കയ്യിൽ ഒണ്ട്.
അതുനാലെ മേലോകമും അത്തിൽ കുടിയിരുക്കിനവേരാളുമാനവേരാളെ പിരിയമടേൻ; പൂമീക്കും ചമുത്തിരത്തുക്കും അമ്മച്ചേ വൻ വിനെ; എന്തൊണ്ണാ പിശാശ് ഉടയാക്ക് ഇനി കൊഞ്ചെ കാലംതാൻ ഒൺ അറിഞ്ച് ചരിയാനെ കിരുക്കോടെ നിങ്കകാക്ക് ഉറയ്ങ്കിരുക്കിനെ.”
ഏളാമത്തെ തൂതൻ ഉടയാ കോപ്പിയെ വാനത്തിലേം പൂമീലേം ഇടേക്ക് ഊത്തിയെ; അമ്പോളെ, “എല്ലാം നടമായേയെ” ഒൺ ഒരു ചരിയാനെ ചത്തം തെയ്വ ആലയത്തിലെ കോയിമെ കട്ടിലേൽ നുൺ വന്തെ.
പിന്നേം അവൻ എൻകാൽ അരുൾ ചെയ്യത്: “എല്ലാം നടമായേയെ; ഏൻ ആൽപാവും ഒമേകാവും ആതിയും അന്തമും താൻ; തവിക്കിനെ ഏളയാൾക്കും ഏൻ ഉശിരൊള്ളെ തുമ്പുകത്തിൽ നുൺ മത്തം കൊടുക്കും.
ഇരുവത്തിനാല് മൂപ്പരുകാടും കോയിമെ കട്ടിലേൽ ഇരുക്കിനവനുക്കു മില്ലോട് നെടിഞ്ചാടെ ബൂന്ത് എണ്ണെണ്ണേക്കും ഉശിരോടെ ഇരുക്കിനവനെ കുമിടെ വായ്ങ്കി, അവറെ ഉടവുറെ പൊൻ കിരികിടമെ കോയിമെ കട്ടിലുക്ക് മില്ലോട് വച്ച്,
“എങ്കെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവേ, നീ മുച്ചൂടാം പടച്ചാളും നിൻ പിരിയമ്പോലെ ഉരുവായതുംനാലെ മകത്തമും ബൊകുമാനമും ചക്കിതീം ഏത്തെടുപ്പേക്ക് ഓയ്ക്കമാനവൻ താൻ” ഒൺ ചൊല്ലി കുമിടെ വായ്ങ്കെ.
എണ്ണെണ്ണേക്കും പിശച്ചിരുക്കിനവനായ് കോയിമെ കട്ടിലേൽ ഇരുക്കിനവനുക്കു അം ചീവികാട് മകത്തമും ബൊകുമാനമും ചോത്തിരമും കൊടുക്കിനെ നേരം എല്ലാം
അമ്പോളെ അവറളിൽ ഒവ്വൊരാക്കും വെളെള നിലെ അങ്കിയെ കൊടുത്തെ; അവറളവോലെ ചാകേക്കിരുക്കിനെ കൂട്ട് വേലക്കാറാളും ഏശുവിൽ നമ്പുനെ കൂട്ടാളികേം വന്ത് എണ്ണം തികേനെ വരേക്ക് കൊഞ്ചെ നേരംകൂടി കാത്ത് ഇരുപ്പേക്ക് ചൊല്ലിയെ.