1 മുതെ മുതെ ഇരുന്തതും എങ്കെ ചെവീൽ കേട്ടതും കണ്ണിൽ കണ്ടതും എങ്കെ നോയ്ക്കതും കയ്യാരെ തൊട്ടതുമാനെ ഉശിരൊള്ളെ വശനമെചൊല്ലിതാൻ നിങ്കകാക്ക് വുളിച്ച് ചൊന്നത്.
മുതയിരുന്തേ നടമാടിവന്തെ കാരിയങ്കാടെ കണ്ടവേരാളും നല്ലെ ചേതിയെ വുളിച്ച് ചൊന്നവേരാളും നങ്കകാൽ ചൊല്ലി തന്തതുവോലയൊള്ളെ കതെ എളുതുകേക്ക് അവറെ തുടയ്ങ്കത്.
എൻ കയ്യാം കാലാം നോക്കിൻ; ഇത് ഏൻ താൻ; എന്നെ തൊട്ട് നോക്കിൻ; എൻ ഉടമ്പിൽ നിങ്കെ കാണതുവോലെ ചാവറുകാട്ടുക്ക് ചതേം എലുമ്പും നാത്തതില്ലയേ?” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ഇത് ചത്തിയം താൻ ഒൺ നങ്കാക്ക് തിക്കിനൊള്ളെ; എന്തൊണ്ണാ ഇതെ നേരേ കണ്ടവൻതാൻ ചൊല്ലിയിരുക്കിനത്. നിങ്കാക്കും ഇതെ നമ്പാം.
അന്നേരം ഏശു തോമശുകാൽ, “നിൻ വിരളെ ഇക്ക് നീട്ടി എൻ കയ്കാടെ കാൺ; നിൻ കയ്യെ നീട്ടി എൻ ഉടമ്പിലെ ഒരുക്കോട്ടിൽ തൊട്; നമ്പിക്കെ നാത്തവൻ ആകാതെ നമ്പിക്കെ ഒള്ളവനായ് ഇര്” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
തകപ്പനുക്ക് ഉടയാളിലേ ഉശിര് ഒള്ളതുവോലെ മകനുക്കും ഉടയാളിലേ ഉശിരൊണ്ടാകേക്കുചൂട്ടി തകപ്പൻ അത്തുക്കൊള്ളെ അതികാരമെ മകനുക്ക് കൊടുത്തിരുക്കിനെ.
അത്തുക്ക് ഏശു, “ഏൻ ചത്തിയമാ നിങ്കകാക്ക് ചൊന്നെ, അബുറാകാം പുറക്കിനത്തുക്കും മിന്നേയേ ‘ഏനാനവൻ ഏനാനെ’” ഒൺ ചൊല്ലിയെ.
ചത്തോഞ്ചത്തുക്ക് പുറകോട് ഉടയാ ഇപ്പണും ഉശിരോടെ ഇരുക്കിനെ ഒൺ ശിശിയരുക്ക് മെച്ചക്കമാ തിക്കിലൊണ്ടാളത്തുക്ക് നാപ്പതുനാ ഏശു പലെ തടവെ അവറാത്തുക്കു വെളിവായെ; അകനെ അവറെ ഏശുവെ കണ്ടെ; പിന്നെ ഏശു തെയ്വ രാച്ചത്തില കാരിയമെ അവറാത്തുകാക്ക് ചൊല്ലിയെ.
എങ്കെ കണ്ടു കേട്ട് ഇരുന്തെ കാരിയമെ ചൊല്ലാതിരുപ്പേക്ക് എങ്കാക്ക് മുടിയാത്ത്.”
അകനയൊണ്ണാ ഇത്തിനെ വലിയെ രച്ചെ കെവുനമാക്കാതവോയാ നങ്കെ എകനെ തണ്ടനേൽ നുൺ തപ്പിക്കും? ഇം രച്ചെ കരുത്താവുതാൻ മുതെ ചൊല്ലിയത്. അവൻകാൽ നുൺ കേട്ടവേരാ അതെ എങ്കാക്ക് വിളക്കമായ്ക്കീം തന്തിരുക്കിനെ.
തകപ്പനാനെ തെയ്വം ഉടയാ മകനെ ഉലകത്തിലെ രച്ചകനായ് കടത്തി വുട്ടിരുക്കിനതെ എങ്കെ കണ്ട് ശാച്ചിയമെ ചൊല്ലുകേം ചെയ്യിനെ.
അകനെ ഏശുവെ ചൊല്ലി മൂണ് കാരിയം ശാച്ചിയമെ ചൊന്നെ.
“ഏൻ ആൽപാവും ഒമേകാവുമാനെ” മിന്നേ ഇരുന്തവനും ഇപ്പെ ഇരുക്കിനവനും ഇനി വരുവേക്കിരിക്കിനവനുമാനവനും വൻ ചക്കിതീമൊള്ളെ തെയ്വമാനെ കരുത്താവ് ചൊന്നെ.
ഇലത്തത്തിൽ മുയ്ക്കെ ഒരു മേലങ്കിയതാൻ അവൻ ഇട്ടിരുക്കിനത്; അവൻ പേര് തെയ്വ വശനം ഒൺ താൻ.
ശ്മുർന്നാവിലെ ശവേലെ തൂതനുക്ക് ഇകനെ എളുതിൻ, ചത്തോഞ്ച് പിന്നേം ഉശിരോറി പിശയ്ക്കുകേം ചെയ്യിനവനും എല്ലാ കാരിയത്തിലേം മുതയാളും കടശീലെ ആളുമാനവൻ ചൊന്നത്,