1 पबित्र आत्मान परस्ट इत्तिके बाज्लाछ, पछि आइनार समयनाइ कत्ता मान्छेलत साँचो बिस्वास छाडिके छलि आत्मा र भुत आत्माकर सिछ्यानाइ लाग्नारआछत।
येसुन आफ्ने चेलाल्काइ बल्-ल्याक, “मान्छेल्काइ पापनाइ फसाइनार परिछ्या ता अबस्य आइछइ, तर धिक्कार ह्व मानुसलाइ जुनिन पाप गरइ लाइछइ।
होल्किन उपबास बसिके पार्थना र पर्भुलाइ आराधना गरिधर्ल बेलानाइ पबित्र आत्मान होल्काइ बल्-ल्याक, “बारनाबास र साउललाइ मुइनिन जुन्टो कामकर लागि बालाइलाछु होइ कामकर लागि अलग गरो।”
इपिकिउरि र इस्तोइकि दार्सनिकलत मद्दे पुनि कत्ताल्किन पावलसिन बाद-बिबाद गर्ला। होल्किन बाज्ला, “ह्य बकबके केति बाज्छइ?” कत्ताल्किन चाइ “हेइनिन ता आने बिदेसि देउताकर पर्चार गर्ल जिन्खाए देख्छे” बाज्ला। किनारइभने पावलिन येसु र मर्लबान जिउँते हक्नार कुरोकर पर्चार गर्तेल।
मुइलाइ यत्ता मात्र था आछ, कि सेब्बे सहरनाइ सतावट र झ्यालखन्डकर दुख भोगइपर्नार आछ बाजिके पबित्र आत्मान मुइलाइ बल्लाछ।
ह्व अगमबक्तान पावलकर पट्का लिके आफ्ने हात र गोडनाइ बान्तिन बाज्ले, “पबित्र आत्मान इत्तिके बाज्छइ, ‘ह्य पट्का जुन मानुसकर हो, होलाइ यरुसलेमनाइ यहुदिल्किन इत्तिके बान्नार आछत र आने जातिल्को हातनाइ सुम्पिदिनार आछत।’”
होलत आफि-आफिनाइ असहमत हक्ला, र बिदा हकिके जाइलाग्तिन पावलिन होल्काइ इनिखे बल्-ल्याक, “तोराल्को पुर्खाल्काइ यसइया अगमबक्ता मार्फत पबित्र आत्मान बल्ल बचन ठिके रल्ति,
तर दुस्ट र ठगलत चाइ आनेल्काइ ठग्तिन र आफि पुनि ठगिकइ झन-झन दुस्ट हक्तिन जाइनारआछत।
अनि होल्किन सत्य कुरो सुनइ इन्कार गर्नारआछत र दन्त्य कथादिस मन लाइनारआछत।