16 “अलो! निमा बेरा सहरतिन! राजालोर केग़यनव पका दाराताङ गेंदेङ उहचि, बंगर्क, मिळ्स्कनव बंडाङ ओसो मोतिङ केग़तद, रानिना लेह्का मतिन.
अचोटेने देवुळता जीवाता दळ्म नयगा अर्सि, देवतुल नाक पेळ्ह्कल बूमतगा ओता. ओसि नाक उंद लेका तोहता. अद लेकाते अगा, उंद रेंगाल रकसता पोग़ोन उदतद आंचान नना ऊळतन. अद रकसता पूरा मेंदुलमेंड, देवुळतुन पास्कनव पेदिर्क मताङ. अहे तान्क एळुङ तलाङ ओसो दहा कोह्क मताङ.
अद आंचानाङ गेंदेङ, डुंगा पंड रंगताङ, ओसो रेंगाल रंगताङ मताङ. ओसो अद आंचाळि बंगरते, मिळ्स्कनव बंडाने, मोतिने पंडटव दुमेङ-दम्रान केग़्स मता. ताना कयदगा बंगरता कस्ला मता. अद कस्ला देवुळतुह्क एग़्ङ वानाह, ताना करब बुदताङ कबस्कने निंदिस मता.
निचि अद सहर कर्वनद उंडुलतुन ऊळनुर, ऊळिसि “इचोटा बेरा सहरता लेह्का बेद सहर मन्ह्ता!” इनजोर केयनुर.
ओसो दुकम आताह्कु, तमाङ तलानगा दुरातुन वाटनुर. वाटिसि इद्रम अळसोर केयनुर, “इद सहरतगा पकाय मालसोम मताह्कु, ओडानोर अद मालसोमते साव्कर आतोर. मति इंजेके गट्कामेटेन इद बूळेम आस्ता!” इनजोर जोरते केयनुर.