39 वेन तोप-तोप देयम अह्चिह्ता, अस्के वेग़ पका केयिह्तोग़. ओसो तोडटाहि बोमुल पेसनाह, वेन पका तेल्हतह्ता, अद वेन बेस्केन विळ्सो, तिपल कीसोरेन मन्ह्ता.
अद ओन पोयतेक अचोन नेल उकिह्ता. अस्के ओना तोडटुह्क बोमुल पेसिह्ता, पल्क वने कोग़्किह्तोग़ ओसो मेग़्किह्तोग़. इद देयमतुन पेहतलाह, नीवाङ कग़यवालोरिन वेहतन, मति ओरा संगे आया पग़वो,” इनजोर वेहतोग़.
इतस्के ओग़ पेकान ओनगा ततोर, ततस्के देयम येसुन ऊळताहे, ओग़ पेकान तेल्हचि नेल अर्हचीता. पया ओग़ तोडटुह्क बोमुल पेहचोरे दोळ्गिंदोग़.
ईतस्के देयम केयिसि, ओग़ पेकान पका तेल्हचि पेसता. पेसतस्के पेकाल डोलतप लेह्का आतोग़, वेल्लाटोर लोकुर डोलतोग़ इंदुर.
अस्के येसु अद देयमतुन, “केमेन मन! वेनग्डाहि पेसिस अन!” इनजोर दगा ईतोग़. ईतस्के अदु ओग़ मन्कन नेल अर्हचि, ओन नोमुर केवालेवा, ओनग्डाहि पेसिस वितता.
अस्के लोकुरा नडुम ओर्वोग़ मन्कल पका जोरते केयिसि इतोग़, “गूरु! नना नीवाङ काल्क अरयह्नन, जीवा लोपिस नावा मग़नेके ऊळा, वेग़ नावा वग़ोग़े मग़ि आंदोग़.
इद देयमतुन पेहतलाह नना नीवाङ कग़यवालोरिन अर्जि कीतन, मति ओरा संगे आया पग़वो,” इनजोर वेहतोग़.
मीट देयह्कना मुक्यानाङे मग़्कनिर! अदिह्के तानाङे लाग्वाङ कबस्क मीट कीयलाह ऊळिह्निर. अद मुनेताहि मन्कन हव्के आंदु. ओसो तानगा बातय सेतेम इले, अदिह्क अद बेस्केन सेतेमतुन पोस मनो. ताना बुदिय जोल वळ्ह्कनद आंदु, बाराह्क इतेके अद जोलहाल ओसो जोलतुन पुटिह कीयनद आंदु.
उसर आम्ह्टु! सीताते मन्ह्टु! मीवा अडम मनदनद देयह्कना मुक्याल, कह्चनद सिङपुललेह्का, बोन पोसि पिळ्ह-पळ्ह कीस तिनदकन इनजोरे तिरियिह्ता.
अविस्कना उंद राजाल मता. अद देयमदीपता सिक्सा-बोंदातुन ऊळेवाळे कीयनद देयम मता. इब्रि जाततोरा बासाते, ताना पेदिर अबदोन इनजोर मता, अहे युनानि जाततोरा बासाते अपुलयोन इनजोर मता. (इव रेंड आस पेदिर्कना अर्तमि, “बूळे कीयनद” इनजोर आस्ता.)