11 ‘बेद बंडातुन मुने बेल्दर्कु पोहचीतुर, अदे बंडा इंजेके आदरता मूला बंडा आता’ इन्जि, देवुळताङ पाटानगा वेहतद मन्ह्ता. अद बंडा इतेके येसुये, बेल्दर्क इतेके मीटे, ओन पोहचीतप ऊळतोरिर.
येसु ओरिन इतोग़, “देवुळ लोहवाल पिसिह केवाल वायनामुने, एलियाल वासि सबेटविन बेस ओप्पे कीयलाह वास्तोग़ निटमे! अद्रम आस पया, ‘माने-मन्कना नडुम पुटटोनु लोकुर पास्कनुर, ओन्कु पका तिपल एताय पोयग़ा,’ इनजोर वने रासतद मन्ह्ता, इद बेद्रमि?
देवुळता कबुरतोरग्डाहि मीवा तादोर-बाबोर ओर्विन वने तिपल केवोरा, अले वेहाट? देवुळ लोहवाल सेतेमतोग़ किर्स्तु वायनोग़ इनजोर, अद कबुरतुन मुनेन पोकुर कीतोरिन, मीवा तादोर-बाबोर हव्कतोर. अद्रमलेह्का ओग़ किर्स्तु वातस्के, मीट ओना पोग़ोन उगसिन तप तोहचि, हव्कनाह कीतिर.
अदिनेनाह्क माट इद्रमता आसा तासताह्के, पका दीराते पोकुर कीय्ह्नोम.
माक दया कीसि, तना ईतद पूना पोल्लोतुन पोकुर कीयनद सेवातुन, देवुळि माक ईता. अदिनेनाह्क माट दीरा विळ्सोम.