44 बोर नारता पुनविर, ओरिर ओडाताङ बलानगाय, इलवेक बातानगाय, उदिस पेसाटु,” इतोग़. इद्रमलेह्का सबेटोरोम सुकमतेन, एतग्डाह पलते दडटगा एवतोम.
मति इंजेक दीरा पोस मन्ह्टु. मयग्डाहि ओर्वोग़ वन डोलोग़ आयनोग़; मति ओडा मात्रम बूळेम आयग़ा.
‘पोलु! मुर्तिय रेयमा, बाराह्क इतेके कय्सर राजाना मुनेह नीकु नितनाय मन्ह्ता. देवुळि तना दयाते, नीवा संगे ओडाते मनवालोर सबेटोरिन वने पिसिह कीयग़ा,’ इनजोर इता.
रेहनेके पोलु दरोगान ओसो सीपय्किन इतोग़, “वेर वग़्हवालोर ओडातगा मनवेके, मीट वने पिसविर आयकिर.”
सास्त्रमते रासतपु, सेतेमतोग़ मन्कह्के बेरा तिपलते पिसमुळ आस्ता इतेके देवुळता सीता केवोरु पापि लोकुर, वेरा बह आयग़ा?