โม ตฮัน เซ ปังเมอ อัฮ เฮี ละ อื, “ปัว ปะ โอ โฮว ไม่ แตะ. เอะ มัฮ โตว ปุย ซัมคัน ลัมเลือ, เอะ ปัง ตอ ฮา กัน รุป แตะ มัฮ โตว ป ซัมคัน ละ ปุย, ปัง ยุม นึง กัน รุป แตะ ตา บลัฮ เอิน ปุ โรฮ มัฮ ป ระ ไล ละ อื โรฮ. ปะ ป มัฮ กซัต ยุฮ ฮุ ปังเมอ ระ ลัมเลือ เอิน ไล เปอะ, มัฮ ป คิต ปุย งวยฮ อื ระ เอิน โฮฮ ฮา โม เอะ ติ ฮมาึน ปุย เอิน. ฮา เซ มัฮ อาวต เปอะ นึง ย่วง ละ ซ มอง แตะ เรอึม เอะ, ไมจ เดียก,” อัฮ เซ ละ อื.