2 ایمَه وَهسونگَ او، ئو وَهسونگَ ایمو، حخ هاتِن اِنوم فیضی گه اِسگَه موسیمی اِنوم، آوِردِمونَسَ دس، ئو اِنوم امید اَر جِلال خدا خَوشیَ مِهِیم.
اَرباوِهِه جوواو داتی: ”آفِری، اِاِ خِلمتکار خو ئو اَمونتدار! اِ چیئَل کم اَمونتدار بین، اِسَه چیئَل فِرَهتی میَمَ دَسا. بوری بوءَ هُمبیَر خَوشی اَرباو ووژِت!“
اَسَه یِگِلیتِر وِتیَ بینو: «حخیختاً، موشِمَ بینتو، مِه اَرِه کاوِرَل،’دِراخِلِم‘؛
مِنِم اَ ’دِراخِلَ‘؛ اَرّ کسی اژ رئی مِه با اِنوم، نجادَ مَگِری، ئو راحتَ ما اِنوم ئو مَچوءَ دِریر ئو کُرِخَ مِهِئَه دی.
عیسی وِتیَ توما: «مِنِم رئی، مِنِم حخیخت، ئو مِنِم ژییاین؛ هُیچ کس نِمای اَرِه تک باوَه مَر وَهسونگَ مِنا.
حخیختاً، موشِمَ بینتو، هر کی کلوم مِه گوش بِگِری ئو ایمو باری اَر کسی گه مِه کِلکِردیَسی، ژییاین ابدی دیری ئو داوری اَری نِماوتی، بلکِم اژ مرگ، جاواز بیَسَ ژییاین.
هَریَگه رَسین اَر اورَه، کلیسائون اَر دور یَکا جیَم دا ئو اژ چیئَلی گه خدا وَهسونگَ اونَل اَنجوم دائیتی، تیَریفون اَرِه کِردِن گه چطور خدا در ایمو واز هُیشتیَسی اَررُی خِرِیهودیَل.
راسَ موشین. مِنتائای اونِلَ خاطر بیایمونی بِریان ئو تو وَه ایمونَ گه پایارین. اِسَه قُراتی نِهَه بلکِم زِلَت بِچو.
اِ امید خَوشالی بِهَن، اِ سخدیَل طاختتو داشدوئی ئو یِمِجو دوعا بِهَن.
تو کیئین گه خِلمتکار کسیتِر قضاوتَ مِهِین؟ پایار مَنِن یا کَتِنی وَه اَرباو ووژ مربوطَ. ئو او پایاریشَ مَمینی اَرِیَگه خداونَ مَتونی او پایارا کِ.
اِسگَه خداءِ امید، هُمَه اژ کُل خَوشی ئو صُئلوسِلامتی اِنوم ایمو، پِرا کِ تاگَه وَه قویَت روحالقدس، پِر اژ امید بوئینو.
او ژییاین ابدیَ موئَشخیَ کسَلی گه وَه صبِر اِ اَنجوم کارَل خو، هان اَر دُم جِلال ئو عزّت ئو زِنِهی ابدیا؛
اَرِیَگه کُل گنائو کِردیَ ئو اژ جِلال خدا کمَ مارِن.
ئو امید، ایمَه خجالتا نِمِهِه، اَرِیَگه مِحبت خدا وَهسونگَ روحالقدس گه بَشخیاسئونمو، رِشیاس اِنوم دلَلمو.
اِسَه دیَر هُیچ مکومیَتی اَرِه کسَلی گه هان اِنوم مسیحْ عیسیاِر، نیَ،
اَرِیَگه هَرَ ایی امیدَ نجادمو گِرت. اِسگَه امیدی گه دیمو، دیَر امید نیَ. چطورَ ماو کسی امید اَر چیئی بوتی گه دیَسی؟
اِسگَه بِرال، میا انجیلی بارمَ ویرتو گه موعظَهم اَرِه کِردینو، هَراَ انجیلَ گه قبولتو کِردیَ ئو سفدِسخد هوسیاینونَسی اَر سر
ئو کُل ایمَه هُنَ گه وَه رُیَل بینِقاو، اِجور آینهی جِلال خداون نشونَ مِیم، یاواش یاواش اِنوم جِلالی گه روژَ روژ ویشتِرا ماو، عوضَ موئیمَ شکِل او، ئو یَه، کار خداون یانی روحالقدسَ.
اَرِیَگه سخدیَلی گه گُجَرِن ئو مَگُذَرِن، اَرِه ایمَه جِلال ابدیای مارِن گه نِماو وَهگَرد اَ سخدیِلَ قیاس کِینی.
اَرِیَگه وَهسونگَ او هَردِکَ مَتونیم اِنوم یِه روح بایم اَرِه تک باوَه آسمونی.
ایمَه اِنوم مسیح وَهسونگَ ایمونی گه اَر او دیریم، مَتونیم وَه جورَت ئو وَه اطمینو نزیک بوئیم اَر خدا.
اِسَه اسلحَه کامل خدا بِهَنِ وَرتو، تا اِ روژ شر بتونینو طاخَت بارینو، ئو بتونینو دُما اَنجوم دائِن کُل چی، بوسینون اَرسر پا.
اِسگَه خداونمو عیسی مسیح ووژ، ئو خدا، باوَه آسمونیمو گه ایمَه دوس داشدی ئو وَه فیض ووژ دلگُوئی ابدی ئو امید خو بَشخیتیَ بینمو،
مِنتائای مسیح، اِجور کُری اَر مال خدا اَمونتدارَ، ئو مال او ایمِهیمو، وَه شرطی گه تاگَه آخِر وَه اطمینون ئو افتخار سفدِسخد بچسبیمون اَر امیدمو.
تا وَهسونگَ دو چی گه عوض نِموئن، گه مِحالَ خدا اِبارَه اونَل دِرو بوشی، ایمَه گه پِنامو آوِردیَ، فِرَه دلگرما بوئیم تاگَه سفدِسخد بچسبیمونَ امیدی گه نیریاس اَر نوامو.
اَرِیَگه مسیحیش یِه گِل اَرِه گنائَل عذاو کیشیتی، یانی اَ آم صالحَ اَرِه آمَل ناصالح، تا باریتون اَرِه تک خدا. او اِنوم جسم کُشیا، مِنتائای اِنوم روح، زِنیا بی،
جِلال خدا داشدی ئو بریقِه چُی جوواهیر خیمتی بی، چُی یَشم، ئو شفاف چُی بِلور.
ئو شیَر هَوَجهیَ هویَر ئو مُنگ نیَ گه بدَرشخِتی اَری اَرِیَگه جِلال خدا روشتاآ مِهِیتی ئو وَرک چراخَسی.
ئو اژ تخت، دَنگ کَلِنگمی شنَفت گه موئِتی: «اِسگَه، جالیز خدا ها گَرد آمَل، ئو او لیزَ مَگِریَ گَرد اونَل؛ ئو اُوُنَ موئنَ قوم او، ئو خدا ووژ، ها گَردو ئو ماوَ خدا اونَل.
«هر کی فائق بای، یَه موئَشخِمیئون گه وَهگَرد مِه بنیشی اَرسر تخت مِه، هَرهُنَ گه مِنیش فائق هاتِم ئو وَهگَرد باوَهم نیشتِم اَرسر تخت او.