1 اِاِ بِرال، آواخد قلبِم ئو دوعا مِنِ درگا خدا اَرِه یهودیَل یَسَ گه نجاد بِگِرِن.
«اِاِ اورشلیم، اِاِ اورشلیم، اِاِ خوینی پِخَمَرَل، اِاِ سنگسارکَر رسولَلی گه کِلَموئن اِرَه تَکِت! چَن گِل هِستِم چُی مِرخی گه جویجِکَلی جیَمَ مِهِئِه ژیر بال ووژ، آیلَلِت جیَم دَمَ دور یَکا، مِنتائای نِهِستِت!
نه یَگه مِه شاتی اِنسو قبول کَم، بلکِم ایی قصهلَ موشِم تاگَه هُمَه نجاد بِگِرینو.
اَرِیَگه اِبارَه اونَل شاتیَ میَم گه اَرِه خدا خیرَت دیرِن، مِنتائای نه اژ رُی شناخت.
هَرهُنَ گه اِنوم کِتاو اِشعیا پِخَمَر نُیسیاءَ: «اِسگَه کُچِکی مَنِم اِنوم صَهیون، گه باعث کَتِن بو، ئو کمری گه باعث اِراکَتِنَ؛ ئو هر کی ایمو باری اَر او، خجالتا نِماو.»