16 اونَل موئِتونَ کویَل ئو کمرَل: «بِکوئِن اَررُی ایمَه ئو اژ نومرُی او گه نیشتیَس اَرسر تخت ئو اژ خَضو وَرک، ایمَه آبِشارِن.
عیسی جوواوا داتی: «تو ووژِت وِتِت! موشِمئونتو گه اَژیرِ دُما کُر اِنسونَ موئینینو گه نیشتیَس اَر دس راس خداءِ قادرا، ئو وَه سر اُرَل آسمونا مای.»
عیسی، وَه پیرّا سِیل کِردی اَر کسَلی گه اِ دورا بینی ئو خَمین اژ سنگدلیو، وِتیَ اَ پیا: «دسِت دِریژ کَ.» او دس ووژ دِریژ کِردی ئو دَسی اِجور اول آزاآ بی.
اَ موقَع موشِنَ کویَل: ”بِکُوئِن اَررُی ایمَه“ ئو موشِنَ تپَهل: ”ایمَه بپوشِنِن!“
ئو قسم هُاردیَ او گه تا ابدالآباد زِنیَ ئو آسمون ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو زمین ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو دریا ئو هر چیئی گه هایتیاِر خَلک کِردی، ئو وِتی گه دیَر ویشتِر اژ یَه دیر نِماو.
ئو شِمشیر تیژی اژ دَمَ ماتیَ دِریر، تاگَه وَه اَوَه بی اَر ملتَل. «وَه موزبِرَه آهِنین اَر اونَل حکِمرونیَ مِهِه.» انگویر خِض ئو خَضو خداءِ قادر مطلق اِنوم حوض شِراو اِ ژیر پا مَتِلیقِنی.
اَسَه تخت کَلِنگ ئو اِسبیمی دی، ئو کسی گه نیشتوئیتی اَرسرا. آسمون ئو زمین اژ اوءَ مِحوایان ئو جای اَرِنو نوئیَ دی.
هِرازِه روحِ خدا مِه گِرتیاِرا، دیم، تختی اِ آسمو بی ئو یَکی نیشتوئی اَرسر اَ تختَ.
اژ تختِهَه، تَشبریقَل ئو دَنگ گِرِمَل ئو گِرِمهُرِلَ ماهات. اَر وَر تخت، هفت چُمَت آگِرَ مَگیسیا گه هفت روحِ خدان.
ئو هرگِل گه اَ موجودَل زِنیَ، جِلال ئو عزّتَ میَن ئو شگِر اوءَ مَهَن گه نیشتیَس اَرسر تخت، گه تا ابدالآباد زِنیَ،
اَسَه طومارمی اِ دس راس اَوَه گه نیشتوئی اَرسر تخت دی، گه اِ وَر ئو پِشت نُیسیائیتی ئو وَه هفت میر، میرِموم بوئی.
اونَل وَه دَنگ کَلِنگَ مَقارونو: «اِاِ خداونِ قادر، اِاِ قدوس ئو حخ، تا کِ داوری نِمِهِین ئو تقاص خوین ایمَه اژ مردِم رُی زَمی نِمَسینین؟»
اِ اَ روژِلَ مردِم مِنِی مرگَ مَهَن، مِنتائای نِمَهَنیَ دی؛ آواخد مِردِن دیرِن، مِنتائای مرگ اَژینونَ مِحوای.