14 ئو اَ چوار موجود زِنیَ وِتو: «آمین»، ئو اَ ریشاَسبیِلَ وَه رُیا کَتن اَر زَمی ئو عَبادتو کِرد.
اَرّ هُنَ ناو، اَرّ تو وَه روحِ ووژِت شگِر خدا بِهِین، چطور کسی گه اژ ایی چیئِلَ خَوَر نِری وَه شگِر کِردِنِت بوشی، آمین؟ وخدی گه نِمَذانی چه موشین!
ئو اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ ئو اَ چوار موجود زِنیَ وَه رُیا کَتِن اَر زَمی ئو خدائونی عَبادت کِرد گه نیشتوئی اَررُی تخت، ئو موئِتو: «آمین. هَلِلویاه!»
دورادور اَ تختَ، بیس ئو چوار تخت بی، ئو اَرسر اَ تختِلَ بیس ئو چوار ریشاَسبی نیشتوئین، گه اونَل جِنِکَل اِسبی اِوَرو بی ئو تاجَل طِلا اَر سرو.
ئو اَر وَر تختِهَه، هَماری دریای اژ شیشَه بی اِجور بِلور. ئو دورادور تخت، اِ هر لای اژ اَ تختَ، چوار موجود زِنی بی گه اژ وَر ئو دُما پِر اژ چیَمَ.
اَسَه سِیلِم کِرد، ئو دَنگ فریشدَهل فِرَهمی شنَفت گه شِمارو کُرور کُرور ئو هزارون هزار بی، ئو اِ دورادور اَ تختَ ئو موجودَل زِنی ئو ریشاَسبیَل هوسیائین.
ئو اِ بِن تخت ئو چوار موجود زِنی ئو اِنومجا ریشاَسبیَل، دیم گه وَرکی هوسیاءَ گه هَماری قُرونی بیَ، ئو هفت شاخ ئو هفت چیَم داشدی گه هفت روحِ خدان گه کِلبینَس اَرِه کُل زَمی.
ئو هَریَگه او طومارِهَه سَنی، اَ چوار موجود زِنیَ ئو اَ بیس ئو چوار ریشاَسبیَ اَر وَر وَرکِهَه کَتن اَر زَمی. اونَل هرکُم چَنگ ئو جُمَل طِلا پِر اژ بِخور گه هَراَ دوعائَل ایمودارَل مسیحَسَ، وَه دَسونا بی.
موئِتو: «آمین! بِرَکت ئو جِلال ئو حکمت ئو شگِر ئو عزّت ئو قدِرت ئو قویَت اَر خداءِ ایمَه بو تا ابدالآباد. آمین!»