9 ئو هرگِل گه اَ موجودَل زِنیَ، جِلال ئو عزّتَ میَن ئو شگِر اوءَ مَهَن گه نیشتیَس اَرسر تخت، گه تا ابدالآباد زِنیَ،
اِسَه اوءَ مَتونی اونَلی گه وَهسونگَ او مان اِرَه تک خدا، کامل نجاد دِ. اَرِیَگه هَر زِنیَ تاگَه شِفاعتو کِ.
اژ یِه لا، کسَلی دیَهیَکَ مَسینِن گه فانیِن؛ مِنتائای اژ لایتِر، کسی مَسینِتی گه اِبارَه او شاتی هاوِنتیَ گه زِنیَ.
مِه گه زِنیئِم. مِه مِردِم، ئو سِیل کَ اَرِه همیشَه زِنیئِم، ئو کِلیلَل مرگ ئو دنیا مِردیَل ها دس مِنا.
ئو قسم هُاردیَ او گه تا ابدالآباد زِنیَ ئو آسمون ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو زمین ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو دریا ئو هر چیئی گه هایتیاِر خَلک کِردی، ئو وِتی گه دیَر ویشتِر اژ یَه دیر نِماو.
اَسَه یَکی اژ اَ چوار موجود زِنیَ، هفت جُم طِلا پِر اژ خَضو خدای گه تا ابدالآباد زِنیَ، داءَ اَ هفت فریشدَه.
اَسَه اَوَه گه نیشتوئی اَرسر تخت وِتی: «اِسگَه کُل چی نووآ مَهَم.» ئو وِتی: «یوئنَ بِنُیسِن اَرِیَگه ایی قصهلَ ماو اِتِمادَ بینو کِین ئو راسِن.»
هِرازِه روحِ خدا مِه گِرتیاِرا، دیم، تختی اِ آسمو بی ئو یَکی نیشتوئی اَرسر اَ تختَ.
ئو اَ چوار موجود زِنیَ هر کُم شَش بال دیرِن، ئو دورادورو ئو نومو پِر اژ چیَمَ، ئو شو ئو روژ یِمِجوءَ موشِن: «قدوس، قدوس، قدوسَ خداون، خداءِ قادر مطلق، او گه بی ئو هَس ئو مای.»
اَسَه طومارمی اِ دس راس اَوَه گه نیشتوئی اَرسر تخت دی، گه اِ وَر ئو پِشت نُیسیائیتی ئو وَه هفت میر، میرِموم بوئی.
اونَل موئِتونَ کویَل ئو کمرَل: «بِکوئِن اَررُی ایمَه ئو اژ نومرُی او گه نیشتیَس اَرسر تخت ئو اژ خَضو وَرک، ایمَه آبِشارِن.
اَژونَسَ گه: «یوئنَ هان اَر وَر تخت خدا ئو شو ئو روژ اِنوم معبدی خِلمت اَژینَ مَهَنی؛ ئو او گه نیشتیَس اَر تخت، اونِلَ مَگِریِ ژیر داوار حضور ووژا.