11 «اِاِ خداون، خداءِ ایمَه، تو لائقین گه جِلال ئو عزّت ئو قدِرت پیشکَش بو اَرینِت، اَرِیَگه تو کُل چیئِت خَلک کِرد، ئو کُل چی وَه خواس تو وِجود گِرتی ئو خَلک بی.»
«اِاِ پیال، اَرِهچَه هُنَ مِهِینو؟ ایمِهیش چُی هُمَه اِنسونیم. ایمَه خَوَر خَوش پاتِشائی خدا مِیمئونتو گه اژ ایی چیئَل باطلَ دس هیزدِینو ئو ویرِ خداءِ زِنی اِربِپِلینو گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو هر چیئی گه ها نوموناِر، خَلک کِردی.
«خدای گه دنیا ئو هر چی گه هایت اِنوماِر خَلک کِردیِ، خداون آسمون ئو زمینَ ئو لیز نِمَگِری اِنوم معبدَلی گه اِنسون آوشدیَ.
اَرِیَگه کُل چی اژ او، ئو وَهسونگَ او، ئو اَرِه اوءَ. جِلال اَر او تا ابد. آمین.
ئو اَرِه کُل کس باوژمِ در گه نشقَه رازی گه اِ دورَهل قدیم اَر تک خدای گه کُل چی خَلک کِردی پنهو مَنوئی، چَه بی.
ئو هَمیشَ موشی: «تو، اِاِ خداون، اژ اَ اولَ بِناوَه زمینِت نا، ئو آسمونَل کار دَسَل تونِن!
مِنتائای اِ ایی روژَل آخِرَ وَهسونگَ کُر ووژ وَهگَرد ایمَه قصَه کِردیِ، هَراَ کُرَ گه کِردیِ وارث کُل چی ئو وَهسونگَ او دنیا خَلک کِردی.
ئو ایمَه کِردیَ مملکت ئو کاهنَلی اَرِه خدا، باوَه ووژ، جِلال ئو سِلطنت اَر او تا ابد. آمین.
ئو قسم هُاردیَ او گه تا ابدالآباد زِنیَ ئو آسمون ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو زمین ئو هر چیئی گه هایتیاِر ئو دریا ئو هر چیئی گه هایتیاِر خَلک کِردی، ئو وِتی گه دیَر ویشتِر اژ یَه دیر نِماو.
او وَه دَنگ کَلِنگ وِتی: «اژ خدا زِلَتو بِچو ئو جِلال دَنی، اَرِیَگه سات داوری رَسیَسی، ئو او عَبادت کَن گه آسمون ئو زمین ئو دریا ئو کیَنیَل آو خَلک کِردی.»
دُما اَوَه، دَنگمی شنَفت اِجور قارَه جیَمیَت کَلِنگی اِنوم آسمو، گه موئِتو: «هَلِلویاه! نجاد ئو جِلال ئو قدِرت هِن خداءِ ایمِئَه،
ئو وَه دَنگ کَلِنگا موئِتو: «اَ وَرکَ گه قُرونی بیَ لائقَ گه قویَت ئو دولَمَنی ئو حکمت ئو قدِرت، ئو عزّت ئو جِلال ئو بِرَکت پیشکَش بوتی اَری.»
ئو فریشدَه زوردارمی دی گه وَه دَنگ کَلِنگا اِلومَ مَهَردی: «کیَ گه لائقَ طومارِهَه واز کِ ئو میرَلی بشکِنی؟»
ئو سروء تازهئونی حیوَن، گه موئِتی: «تو لائق سَنِن طومارین ئو لائق اِشکونِن میرَل اَوَه، اَرِیَگه قُرونی بین ئو وَه خوین ووژِت، مردِمِت اژ هر طائفَه ئو زوئون ئو قوم ئو ملت، اَرِه خدا خِری؛