20 اِسگَه، موسِم اَر پِشت دِراخِل ئو مَکوئِم. اَرّ کسی دَنگ مِه بشتوئی ئو دِراخِل واز کِ، مام اِنوم ئو مِنَ گَرد او شُمَ میرِم ئو او وَهگَرد مِه.
هَرهُنَ، هر وخد ایی چیئِلَ بوئینینو مَفیَمینو، گه هاتِن او نزیکَ، بلکِم هار دِراخِل.
آیا نِموشتیئون: ”شُم مِه حاضر کَ ئو قِت اَرِه خِلمت اژ مِه بوئن تاگَه بیرِم ئو خُرّ دَم، ئو دُما مِه تو بیر ئو خُرّ دَ“؟
دَربو، دِراخِل اِ رُی او وازَ مِهِه ئو کاوِرَل گوشَ مَگِرِنَ دَنگ او؛ او کاوِرَل ووژ وَه نُم هِنا مِهِه، ئو اونِلَ میَریِ دِریر.
اِاِ بِرال، شکائَت یَکتِری نَهَن، تاناخواد اَر هُمَه قضاوت بو، اِسگَه ’قاضی‘ هوسیاس اَر دِراخِل.
ئو فریشدَه وِتیئونِم: «بِنُیسِن: خَوزگالَ کسَلی گه دَنگَ موئن اَرِه شُم داوات اَ وَرکَ.» ئو هَمیش وِتی: «یوئنَ کلوم حخیخی خدان!»