2 بوءَ خَوَر ئو اَ چیئَه گه مَنیَسا ئو وَه ایی زویَ مَمِری، تقویت کَ، اَرِیَگه مِن اَرتَک خدا ووژِم کارَل تونِم کامل نِئیَ.
هر کاری مَهَن اَرِه یَسَ گه مردِم بوئینِنو: کیف دوعا اَر بال ووژو کَلِنگتِر ئو دامو چوخالو پیَنتِرا مَهَن.
اِسَه حُواستو بو اَرِیَگه نه اژ اَ روژَ خَوَر دِرینو ئو نه اژ اَ ساتَ.
اَسَه کُل اَ دِتَل اوزاءَ بینَ خَوَر ئو چراخَل ووژو حاضرو کِرد.
قِیلی مَن اَر اورَه ئو اِدوارَه کَتِ رئی چیَ سفر، اِنوم وِلاتَل غَلاطیَه ئو فْریجیَه، گُلَه اَر گُلَه مَگیردیا ئو قویَتَ ماتیَ کُل شاگردَل.
آخِر کُل چی نزیکَ؛ اِسَه وَه خاطر دوعائَلتو نوا ووژتو بِگِرِن ئو وَه سر ووژتونا بوئن.
هوشیار بوئن ئو حُواستو بو، دشمن هُمَه ابلیس اِجور شیری گه مَنِرکِنی دیری گِرد سِرَ مِ ئو مِنِی کسی مِهِه تا قویت اِرادِیتی.
«حُواستو بو، اِجور دُزی مام! خَوزگالَ اَ کسَ گه بِمینیِ خَوَر ئو جِنِک اِوَر بوتی، تاناخواد لُت بِچوءَ رئیا ئو بوءَ رُسبا عالم.»
«مِنتائای یَه اَرضد تو دیرِم گه مِحبتی گه اولبارِت داشد، وِل کِردیَ.
«ئو اَرِه فریشدَه کلیسا ساردِس بِنُیسِن: «اَوَه گه هفت روحِ خدا ئو هفت آسارَه دیری هُنَ موشی: کارَل تونَ مَذانِم. تو وَه یَه مَشورین گه زِنیئین، مِنتائای مِردینَ.
اِسَه اَ چیئَه گه گِرتِت ئو شنَفتِت بارِ ویر، بارَ جا ئو توئَه بِهَه. اَرّ تو نوئینَ خَوَر، مِن اِجور دُزی مام، ئو تو نِمَذانین مِه چه ساتی مام اَرِنِت.