19 «مِه کسَلی تنبیَه مَهَم ئو خِضَ مَهَم اَرینو گه دوسو دیرِم. اِسَه بور اَر سر خیرَت ئو توئَه بِهَه.
اَسَه کُل اَ دِتَل اوزاءَ بینَ خَوَر ئو چراخَل ووژو حاضرو کِرد.
اَسَه شاگردَلی کَتنِ ویر یَگه اِنوم کِتاو زبور نُیسیاءَ: «خیرَت اَرِه مالِت مِنَ مَسُزِنی.»
اِ خیرَت تَمَل نوئن؛ اِنوم روح گُر بوئن ئو خِلمت اژ خداون بِهَن.
مِنتائای موقِی گه خداون حکمَ مِهِه اَرینمو، اَدومونَ مِهِه تاگَه وَهگَرد دنیا مَکوم نوئیم.
بینُمونِشو مِنتائای هَنی شناسیائیم؛ اَرسَکَراتیم مِنتائای هَنی زِنیئیم، اِجور کسَلی گه مِجازات بینَ مِنتائای هَنی نکُشیایمَ؛
اَرِیَگه سِیل کَن گه ایی خُصهی گه اَرِه خداءَ چه ثمرَلی اِنوم هُمَه آوِردیَسیَ عمل، بلکِم چه شوقی گه نِشو بِینو تصقیرکار نیئینو، چه آگِر اَژی چیئِنی، چه ترسی، چه حسِرتی، چه خیرَتی، چه مِجازاتی. هُمَه اژ کُل لِحاظی ثابتتو کِردیَ گه اِ ایی گپَ بیگنائینو.
خیرَت داشدِن خوءَ، وَه شرطی گه وَه نیّت خو ئو یِمِجو بو. نه فَخَد وخدی گه مِه هامَ گَردتو.
گه ووژ کِردیَ خِر ایمَه تاگَه اژ کُلِ جور شرَباری آزادمو کِ، ئو قومی اَرِه ووژ پاک بِهِه گه فَخَد هِن ووژ بوئنی گه اَرِه کارَل خِر خیرَت دیرِن.
خَوزگالَ کسی گه اِنوم اِنتحونَل طاخَتَ ماری، اَرِیَگه وخدی اِ اِنتحو سربِلِنگ بو، اَ تاج ژییاینَ ماریَ دس گه خداون وَدَه داسیَ دوسدارَل ووژ.
اِسَه بارَ ویر گه اژ کو کَتینَساِرا. توئَه بِهَه ئو کارَلی گه اولبارِت کِرد، بِهَه. اَرّ نِهِین، مِنَ مام اِرَه تَکِت ئو چراخدونت اژ جا ووژ هیزَمیَم، مَر یَگه توئَه بِهِین.