4 اونَل نومرُیَ موئینِنی ئو نُم هایتی اَرنوم توئلو.
خَوزگالَ اونَلی گه دِلو پاکَ، اَرِیَگه اونَل خداءَ موئینِن.
اَوَه گه بِیتی خِلمت اَر مِه بِهِه، باس باءَ دُم مِنا؛ ئو جای گه مِه بوئم، خادم مِنیش هار اورَه. کسی گه خِلمت اَر مِه بِهِه، باوَه آسمونی عزّتَ مَنِتی اَری.
اِ باوَه، مِم اونَلی گه داتَسَ بینِم وَهگَرد مِه بوئن، هَراَ جاءَ گه مِه هم، تاگَه جِلالِم بوئینِن، جِلالی گه تو داتَسَ بینِم؛ اَرِیَگه وِر اژ یَگه بِنیا دنیا باوِنی مِنِت دوس داشدیَ.
اَرِیَگه اِسگَه اِنوم آینَه تارَ موئینیم، مِنتائای اِ اَ زمونَ اژ ویرَرویرَ موئینیم. اِسگَه مِه جُزمیَ مَذانِم؛ مِنتائای زمونی مای گه مِه کاملَ مَذانِم، هَراَ جورَ گه خدا کامل اژ مِنَ مَذانی.
فِرَه تقِلا بِهَن تاگَه وَهگَرد کُل مردِم اِ صُئل بوئینو ئو مقدّس بوئینو، اَرِیَگه وَه بیاَوَه هُیچکس خداون نِموئینی.
اَسَه سِیلِم کِرد ئو وَرکِم دی هوسیاس اَرسر کوی صَهیون ئو صد ئو چِل ئو چوار هزار نفرَ گَرد بینی گه نُم او ئو نُم باوِه نُیسیائی اِنوم توئلو.
هر کی فائق بای، مَهَمیَ سُتینی اِ معبد خدام. دیَر اژ اورَه هرگِس نِمِهِئَه دِریر، ئو مِه نُم خدا ووژمَ مَنُیسِنِم اَررُی او، ئو نُم شیَر خدا ووژِم، یانی اورشلیم نوو گه اژ جونِم خدا اژ آسمونَ مای، ئو نُم نوو ووژیشمَ مَنُیسِنِم.
ئو وِتی: «وِر اژ یَگه میر بِیم اَر توئل خادمَل خدامو، ضِرَد نیَن اَر زمین ئو دریا ئو دارَل.»