3 ئو دیَر هُیچ لیَنی نیَ. بلکِم تخت خدا ئو تخت وَرک هایتی اِنوم ئو خادمَلی عَبادتَ مَهَنی.
اَرباوِهِه جوواو داتی: ”آفِری، اِاِ خِلمتکار خو ئو اَمونتدار! اِ چیئَل کم اَمونتدار بین، اِسَه چیئَل فِرَهتی میَمَ دَسا. بوری بوءَ هُمبیَر خَوشی اَرباو ووژِت!“
اَسَه موشیَ اونَلی گه هانیِ لا چپا: ”اِاِ لیَنَتبیَل، اژ مِه دویرا بِگِرِن ئو بِچِن اِنوم آگِر ابدیای گه اَرِه شِطون ئو فریشدَهل او آمادَه بیَ،
اَوَه گه بِیتی خِلمت اَر مِه بِهِه، باس باءَ دُم مِنا؛ ئو جای گه مِه بوئم، خادم مِنیش هار اورَه. کسی گه خِلمت اَر مِه بِهِه، باوَه آسمونی عزّتَ مَنِتی اَری.
اَرّ خدا اِنوم او جِلال گِرتی، اِسَه خدایش او اِنوم ووژ جِلالَ مِه ئو هِرازِه او جِلالَ مِ.
ئو هر وخد چِم ئو جامی اَرِه هُمَه آمادَه کِرد، اِدوارَه مام ئو هُمَه میَرِم اَرِه تک ووژِم، تاگَه اَر اورَه گه مِه هم، هُمِهیش بوئینو.
اِ باوَه، مِم اونَلی گه داتَسَ بینِم وَهگَرد مِه بوئن، هَراَ جاءَ گه مِه هم، تاگَه جِلالِم بوئینِن، جِلالی گه تو داتَسَ بینِم؛ اَرِیَگه وِر اژ یَگه بِنیا دنیا باوِنی مِنِت دوس داشدیَ.
ئو اونَل وَه دَنگ کَلِنگَ مَقارونو: «نجاد هِن خداءِ ایمِئَه، گه نیشتیَس اَر تخت؛ ئو هِن وَرکَ.»
دُما اَوَه سِیلِم کِرد ئو اِسگَه، جَرخَه کَلِنگی اژ هر ملت، طائفَه ئو قوم ئو زوئونِم دی گه کس نِمَتونی بشمارتی ئو کُلو هوسیائین اَر وَر تخت ئو اَر وَر وَرک. اونَل کُل چوخائَل اِسبی اِوَرو بی ئو پَلَل خرما اِ دَسو.